Bir zamanlar debbak vardı

Yakın bir zamana kadar genç kız ve gelinlere pullu ve işlemeli zarif terlikler, çeyizlikler yapılırdı deriden. Debbak ustaları birer birer yok oldukça geleneksel süsleme unsurları da unutuldu Geleneksel sanatlardan son döneme kadar önemini koruyan debbaklık (dericilik) sanatı; ayakkabıcılık, çizme, cilt, silah aksesuarı ve saraççılık olarak gelişmişti. Hayvan koşumları ve eğerler, deri ve köseleden üretilmekteydi. Büyükbaş hayvancılığın gelişmiş olduğu şehirlerde geçmişi çok eskilere dayanan debbaklık sanatı, günümüzde fabrika türü derilere yenik düşerek tamamen terkedilmiş bir durumda. Denizli yöresinde de dericilik sanatı oldukça gerilere gitmektedir. Bu uğraş Türkmen Boyları'nın, Denizli yöresine yerleşmelerinden sonra daha da değer kazanmıştır. 1071'de Türkler'in Honaz kalesini ele geçirmeleri ile burada ilk yöresel Türk dericilik faaliyetinin temeli atılmıştı. Her ne kadar Denizli dericiliğinin kuruluşu Ahi Evran ile başlatılmakta ise de, Ahi Evran, Denizli'ye geldiğinde yörede gelişmiş bir deri sanatı bulunmaktaydı. Ahi Evran'a bağlı hocalardan Ahi Kayser, dericiliği Acıpayam'a bağlı Yeşilyuva'da tesis etmişti. Kaynaklar, debbaklığın piri olarak bilinen Ahi Evran'ın kendi adıyla kurduğu teşkilatın 32 iş koluna ayrıldığını ortaya koymaktadır

Dericilik genellikle bol akarsu olan yerlerde yapılırdı. Bunlar arasında il merkezi, Honaz, Yeşilyuva ve Buldan ilçesine bağlı Narlıdere köyü, tabakçılık ve çizme yapımında gelişmişti. Günümüzde de yöre insanı geçimini çoğunlukla ayakkabıcılıktan sağlar ve hemen her evin küçük bir ayakkabı imalathanesi bulunur. Daha önceleri elle dikilen ayakkabılar günümüzde teknolojik gelişmeyle birlikte yerini makinelere bırakmıştır.