Bir yol ya da kol hikayesi

Yürüyorsunuz, emin adımlarla. Vakar içinde, yarından umudunu, bahçesinden armudunu kesmeden.

Yolun bir yerinde karşınıza çıkan adam, gayet sert bir eda ile size sesleniyor: "Ben sizi öldürmek istiyorum, kendinize uygun mezarlık seçin".

O vakar, o kimlik ve kişilik sahibi siz katile: "İyi de kardeşim beni niye öldüreceksin, ya da beni öldürme hakkını sana kim verdi? Ne hakkın var beni öldürmeye deyemiyorsunuz".

Ne yapıyorsunuz?

Başlıyorsunuz düşünmeye.

Acaba hangi mezarlığı seçsem?

Zincirlikuyu mu seçsem, yoksa Karacaahmed'i mi?

Yoksa Sulukule'ye mi karar kılsam.

Tabii mezarlıktan önce cenazenizin kalkacağı cami de önemli.

İstanbul'da ölenlerin bir kısmı, Zincirlikuyu Mezarlığı'na Şişli Camii'nden uğurlanır.

Anonslarda duymuşsunudur: "Öğle namazını müteakip Şişli Camii'nde kılınacak cenaze namazından sonra merhumun naaşı, kıbleye dönük olarak başı, alkışlarken bir kısım arkadaşı, kimi de akıtırken sahte gözyaşı, Durmuş hoca olup sırdaşı Zincirlikuyu mezarlığına defnedilecektir".

Bu arada "çök özellerin" camii Teşvikiye'yi de unutmamak lazım.

Karacaahmet, Zincirlikuyu kadar havalı değildir. Orada daha çok fakir fukara defnedilir.

Mezar taşlarından ve dahi mezarın üstüne inşa edilen mermer köşklerden de bellidir aralarındaki fark.

Zincirlikuyu Mezarlığı'ndaki mermerleri toplasanız on tane Beylerbeyi Sarayı inşa edersiniz.

Karacaahmet bu kadar debdebeli değil tabii. Ama en eski mezarlıklardandır Karacaahmet.

Şaire bile ilham kaynağı olmuş, merhum Necip Fazıl onun için;

"Deryada sonsuzluğu fikretmeye ne zahmet ,

Al sana derya gibi sonsuz Karacaahmet."

Demişti ya.

Bütün bunlar biraz da, Brezilya dizisi demeyeceğim, mesela "Çocuklar Duymasın" ya da "Karamelek" yok yok "Deli Yürek" gibi tekrar tekrar gözlerinizin önünden geçer.

Nereyi seçsem.

Hangi kabristanda karar kılsam?

Karacaahmet iyi güzle has, genelde fakirlerin istirahat ettiği bir yer.

Hayattayken de hep fakir mahallelerde oturdum.

Fakirin dünyevî komşuluğundan ne hayır gördüm ki, uhrevî olanından bir hayır göreyim.

En iyisi Zincirlikuyu.

Kendin fakir olsan da, komşuların zengin.

Hani atalarımız demişti ya:

"Komşuda pişer, biz de düşer"

Bu atasözünden önce mi, sonra mı söylendiği net değil, şunu da demişti atalarımız;

"Koşu alma, ev al" diye.

Benim gibi her ikisini de alamazsan, bol hava al.

Şimdi bu atasözündeki komşunun, ille de hayatta olması gerek diye bir kayıt yok.

Ölü komşu da komşudur hani.

Belki de dirisinden çok daha iyi.

Zebanilerin tokmak sesinden başka ses seda yok.

Çocuk hoplamış, bebek zırlamış. Bey kükremiş, hanım titremiş böyle bir dert de yok kabristanda.

Siz hep bunları düşünüp dururken, mahalle sakinleri de boş durmuyor.

Onlar da size "yer seçimi" konusunda yardımcı oluyorlar.

"Efendim benim bir akrabam, Karacaahmet'te, bir diğeri Zincirlikuyu'da. Bu konuda en sağlıklı yorumu ben yaparım. Sen en iyisi Zincirlikuyu'yu seç".

Bir başkası atılır.

Yanlış efendim, yanlış! Arkadaş yanlış düşünüyor!

En iyi mezarlık Karacaahmet.

Aceleye geldi, biz akrabamızı Zincirlikuyu'yu gömdük. Kafa işte! Ne acele edersin. Evde Uğur derin dondurucu var. Koy ölüyü içine, beklesin. Sen de uzun uzun düşün, acele karar ver. Gömdük Karacaahmet'e. Şimdi oradan taşımayı düşünüyoruz. Bir uyuşmazlık olmuş meftalar arasında.

Bazı meftalar; kabristanın güney kısmıyla bütünleşelim, orası memat standartlarına daha uygun, temiz hava bol güneş ve dahi engin deniz var diyor, bir kısmı da; hayır, güney kısmıyla bütünleşeceğimize, kuzey kısmın memat standartlarını iyileştirelim diyor.

Son olarak iş, ünlü mezar kazıcı Kofi amcaya kalmış, o ne derse onu yapacaklar. Kofi amca hem iyi bir mezar kazıcısıdır, hem de iyi bir nebbaştır.

Her kafadan bir sesin çıktığı yerde katilin kital arkadaşları da boş durmuyor hani.

Onlar da konuşuyor:

Efendim biz, şahsen, Alişan ve Şahsenem olarak bu katili senelerdir tanırız, çok tatlı bir adam öldürüşü var.

Hiç acı vermez. Mahir bir hemşirenin aşı yapması gibidir öldürüşü. Siz bir başka katille karşılaşmadan bu katilin teklifini kabul edin.

Kimi katillerin elleri çok ağırdır. Adamı canından bezdirirler valla. Sen bu katili seç. O seni hangi aletle öldürecekse, o alet bu iş için kullanılan aletlerin en kalitelisidir. Bıçağı keskin, tabancası yeni, kurşunu harmanidir, kendisi biraz hırmani olsa da.

Kafanız allak bullaktır. İki arada bir derede, üç nehir kenarındasınız.

Ne yapsam acep? He mi Recep? demeyeceğim bu sefer; yanlış anlaşılıyor.

Bütün bunlar olurken ne siz, ne de bir başkası; "Hop beyler bu adam da kim oluyor? Beni öldürmeye ne hakkı var? Kim verdi ona bu yetkiyi?" diyemiyorsunuz, diyemezsiniz. Çünkü gerek etrafındakiler, gerekse katilin yandaşları seni ölüm konusunda öylesine şartlandırdılar ki, hayat diye bir hakkın yok artık. Hem sonra dünya ile, "pardon!", ahiret ile bütünleşeceksin oğlum.

Hikaye burada bitti.

Ama yol bitmedi. Siz bu hikayeyi ne niyetle okursanız okuyun, sahibinin izni olmadan iktibas bile edebilirsiniz.

Niyetiniz makbul, tüyleriniz kâkül, tarzınız baskül, hımbılınız Herkül, karganız bülbül, "uzun bacak" vekül olsun.

Amen!