Allah'ın her şeye gücü yeter

Muhammed b. İshak şöyle rivayet etmiştir:

Abdullah ed-Deyesanî Hişam b. Hakem'e sordu: "Senin Rabbin var mıdır?"

"Evet, var" dedi.

"Peki, bu Rabbin kadir midir?" diye sordu.

"Evet, kadirdir ve karşı konulmaz güce sahiptir."

Dedi ki: "Dünyayı küçültmeden ve yumurtayı büyütmeden bütün dünyayı yumurtanın içine sokabilir mi?"

Hişam dedi ki: "Bu soruya cevap vermem için bana süre ver."

Dedi ki: "Sana bir yıl süre verdim." Sonra oradan ayrılıp gitti.

Hişam bineğine binerek İmam Ca'fer (a.s.)'ın yanına gitti, huzuruna girmek için izin istedi, İmam ona izin verdi. Hişam dedi ki:

"Ey Resûlullah'ın oğlu, bana Abdullah ed-Deyesanî öyle bir soru sordu ki, bu soruya cevap vermek için Allah'a ve sana dayanmaktan başka çare yok."

İmam Ca'fer (a.s.) dedi ki: "Ne sordu sana?"

Dedi ki: "Bana şöyle şöyle sordu."

İmam Ca'fer (a.s.) dedi ki: "Ey Hişam, kaç duyun var?"

Dedi ki: "Beş duyum var."

Buyurdu ki: "Bunlardan hangisi daha küçüktür?"

Dedi ki: "Görme duyusu."

Dedi ki: "Peki, görme duyusunun çapı ne kadardır?"

Dedi ki: "Bir mercimek kadar veya ondan daha küçüktür."

Dedi ki: "Ey Hişam! Ön tarafına ve üst tarafına bak ve ne gördüğünü bana anlat."

Dedi ki: "Göğü, yeri, evler, saraylar, kara parçaları, dağlar ve nehirler görüyorum."

Dedi ki: "Senin gördüğün bunca varlıkları bir mercimeğin veya ondan daha küçük bir şeyin içine girdirmeye güç yetiren Allah, dünyayı küçültmeden ve yumurtayı da büyütmeden bütün bir dünyayı yumurtanın içine sokabilir."

Hişam derhal İmam'a sarıldı, ellerini, başını ve ayaklarını öpmeye başladı ve şöyle dedi: "Bu kadarı bana yeter ey Resûlullah'ın oğlu!"

Sonra evine döndü. Ertesi sabah, ed Deyesanî yanına geldi ve şöyle dedi: "Ey Hişam! Sana selâm vermek için geldim, cevap almak için değil."

Hişam ona dedi ki: "Eğer cevap almak için geldiysen işte cevabın."

ed-Deyesanî onun evinden ayrıldı.

İmam Ca'fer (a.s.)'ın kapısına geldi. İçeri girmek için izin istedi, girmesine izin verildi. Oturur oturmaz dedi ki: "Ey Ca'fer b. Muhammed! Bana mabudumu göster!"

Ebu Abdullah ona dedi ki: "Senin adın nedir?"

Adam, ismini söylemeden oradan ayrıldı.

Arkadaşları dediler ki: "Niçin adını ona söylemedin?"

Dedi ki: "Eğer adımın, Abdullah olduğunu söyleseydim bana şöyle diyecekti: Senin, kulu olduğun zat kimdir?"

Arkadaşları dediler ki: "Ona dön ve sana mabudunu göstermesini ve adını sormamasını iste."

Adam İmam'ın yanına geri döndü ve dedi ki: "Ey Ca'fer b. Muhammed! Bana mabudumu göster ama benim adımı sorma!"

O sırada İmam'ın çocuklarından biri, elindeki bir yumurtayla oynuyordu. Ebu Abdullah (aleyhisselâm) çocuğa dedi ki: "Ey çocuk, yumurtayı bana ver."

Çocuk yumurtayı verdi. Ebu Abdullah adama döndü: "Ey Deyesanî! Bu sağlam bir kaledir. Üzeri kalın bir kabukla örtülmüştür. Bu kalın kabuğun altında da ince bir zar vardır. İnce zarın altında altın renginde akışkan bir tabaka ve gümüş renginde sıvı bir tabaka yer alıyor. Ne altın rengindeki akışkan madde gümüş rengindeki sıvı maddeye karışıyor, ne de gümüş rengindeki madde altın rengindeki akışkan maddeye karışıyor ve bu durumu da değişmeden devam ediyor. Bununla beraber onun içinden sâlih bir kimse çıkıp da onun sâlih oluşunu haber vermediği gibi bozguncu biri de içine girip bozuk olduğunu haber vermiyor. Kimse erkek mi, dişi mi olarak yaratıldığını bilmez. Acaba tavus kuşu gibi rengârenk açılacak mı yoksa onun bir planlayıcısı mı vardır?"

Bu örnek karşısında adam bir süre başını öne eğdi, sonra, "Allah'tan başka ilâh olmadığına, O'nun tek ve ortaksız olduğuna tanıklık ediyorum ve Muhammed'in O'nun kulu ve Resulü, senin de Allah tarafından görevlendirilen bir imam ve insanlara sunulan hüccet olduğuna tanıklık ediyorum. Daha önce sahip olduğum düşünceden dolayı tövbe ediyorum."