Yolcu

Çocukluğumuz bitti, gençliğimiz geçiyor, orta yaşlara ilerliyoruz derken bir gün bir de bakacağız ki; ömür denen sermaye tükenmiş, son nefes anına gelmişiz. O anda Rabbimize kavuşacak olmanın verdiği bir mutluluk, iç huzuru fakat onun yanı sıra bir hesap-mizan endişesinin var olacağını da söyleyebiliriz. Çünkü bizler yaşarken de korku ve ümit arasında olmaya çalışıyorduk, insan nasıl yaşarsa öyle ölürmüş.İnsan zaman zaman çocukluğunu hatırlıyor, ölümden bihaber olduğu günleri, ölümü başta kendisine ve yakınlarına yakıştıramadığı demleri. İnsanın nasıl, nerede ne yaparken öleceğini bilememesi korkutucu bir durum?Bizler ölümü tefekkür etmekle nefsimizi terbiye ediyoruz. Resulüllah (s.a.v.) Efendimiz bu dünyada bir yolcu gibi olmamızı öğütlüyor. Bunu ne kadar başardığımız kalbi hastalıklarımızla ne kadar başa çıkabildiğimiz ile doğru orantılı olsa gerek. Dünyada yolcu gibi olan bir kimse kibirlenebilir mi? Riyaya düşebilir mi? Su-i zanda bulunabilir mi? Kalbi hastalıklarımız uzun emelli oluşumuz nedeniyle güçlenmektedir.Ölüme düşünce olarak yakın olmak güzel huyları da kazanmaya bir vesile olsa gerek. Tanıdığımız her insanın gönlünde özel bir yere sahip olmak hepimizin isteğidir, bu istek ölümü tefekkür ile olgunlaşır. Çevremizde ve yakınımızdaki insanlardan daha önce öleceğimizi düşünürsek onlara kaba davranabilir miyiz? Davranamayız, herkesle hoş geçinmenin yollarını ararız. İnsan misafirlikte iken kimseyi kırmak ister mi?Ölümü tefekkür fani olmanın bir gereğidir, ölümü tefekkür ibretlerle doludur. Hayatın her döneminde insana bilmediği bazı ilimleri de ilham edebilir.Yolcuyum, yolcusun, yolcu, yolcuyuz, yolcusunuz, yolcular. İki kapılı bir handayız kapının birinden gireli hayli zaman oldu, çıkışımız ne zaman? Allah bilir.