Şefaatine muhtacız...

Peygamber Efendimizin mübarek vucudu, bütün kainat için ilahî rahmettir. Bunun içindir ki, hakkında: "Biz seni alemlere rahmet olarak gönderdik," ayeti kerimesi nazil olmuştur. Peygamber Efendimiz, ümmeti hakkında son derece şefkatli ve merhametli idi. ümmeti hakkında daima kolaylık tarafını seçerdi. Namazda iken bir çocuğun ağladığını işitse, ona acıyarak namazını hafifce kılar, çocuğun sesini durdurmak isterdi. Hele hakdan kaçınanların hallerine pak acı duyar, iyi hale kavuşmalarına dua ederdi. O büyük peygamberin, o kutsal varlığın merhameti yalnız insanlara değil, hayvanlara, ağaçlara, ekinlere de şamil idi. Mu'te savaşında bulunacak olan Islam ordusuna hitaben şu anlamda öğütler vermişti:"Yüce Allah'ın adına anarak onun ve sizin düşmanlarınızla savaşınız. Fakat gideceğiniz yerlerde dünyadan çekilmiş insanlar göreceksiniz. Onlara asla dokunmayınız. Kadınlar ile çocuklara şefkatle muamele ediniz hurma ağaçlarını kesmeyiniz, evlerini yıkmayınız."Hicretin onuncu yılı idi, muhterem oğlu Hazreti İbrahim, henüz on altı aylık bir masum olduğu halde vefat etmiş, kızı Fatımatü'zZehra'dan başka evladı kalmamıştı. Bir gül goncası gibi açılmadan solan o masumun haline acıyarak ağlamış, mübarek gözlerinden yaşlar dökülmüştü. Orada bulunan İbni Avf: "Ya Resulallah! Sen de mi ağlıyorsun?" dedi. Hazreti Peygamber Efendimiz: "Gözümüz ağlar, kalbimiz mahzun olur. Fakat bizden Allah rızasına aykırı bir söz çıkmaz" diyerek ruhundaki yüksek duyguyu göstermiştir.O yüce Peygamberin mübarek vucudu, bütün kainat için ilahi rahmettir. Bunun içindir ki, hakkında: "Biz seni alemlere bir rahmet olarak gönderdik," ayeti kerimesi nazil olmuştur.