Peygamber Efendimiz ve Yahudiler -1-

Peygamber Efendimiz, Medine'ye hicret ettiğinde burada yaşayan Araplar (Evs, Hazrec kabileleri) ve Yahudi topluluklarının liderleriyle bir araya gelerek 47 maddeden oluşan ve 'Medine Vesikası' olarak tarihe geçen bir anlaşma yapmıştır.

Bu anlaşmayı özetle 'bir arada yaşama ve ortak savunma anlaşması' olarak tarif edebiliriz.

Bu anlaşma aynı zamanda dünyanın 'ilk yazılı anayasası' olduğu için özel bir öneme sahiptir.

Bu anlaşma ile Medine'de yaşayan herkese vatandaşlık veriliyor yani can, mal, namus, inanç güvenliği kanun ile koruma altına alınmış oluyordu.

Aynı zamanda 'ortak savunma' şartları ile Medine, küçük bir devlet haline gelirken diğer yandan da Medine'ye herhangi bir saldırı karşısında Müslümanlar ve Yahudiler birbirleriyle yardımlaşacaklardı.

Anlaşmanın bir diğer önemli vurgusu ise anlaşmada adı geçen topluluklardan herhangi birine, bir saldırı yapıldığında, diğer topluluklar bu saldırıyı, kendilerine yapılmış olarak kabul edecek ve diğerine sahip çıkacak olmasıdır.

Bu anlaşma aynı zamanda Kuran'ın evrenselliğinin ve Hz. Muhammed'in (s.a.a.v) rahmet peygamberi olduğunun da bir örneğidir.

Çünkü Kuran'da, hadislerde Yahudilerin vasıfları bellidir. Buna rağmen İslam, onların can, mal, namus, inanç özgürlüklerini koruma altına aldığı gibi bir arada yaşanma hakkını da vermiştir.

Yahudilerin, Peygamberimize suikast girişimi

Ama Yahudiler, tarih boyu olduğu gibi yine anlaşmalarına sadık kalmamış, bin bir entrikalarla Peygamberimizi, Müslümanları ve İslam'ı hedef almışlardır.

"İçlerinden pek azı hariç, onlardan daima hainlik görürsün!" (Maide, 13)

"Sen kendileriyle antlaşma yaptığın halde, onlar her defasında hiç çekinmeden antlaşmalarını bozarlar." (Enfal, 56)

Hicretin dördüncü yılında Resulullah (s.a.a.v) on kişi ile Nadiroğulları'nın bulunduğu mahalleye gitmişlerdi. 

Yahudiler ise bu ziyareti fırsat bilerek suikast planladılar. Sellâm bin Mişkem, onları ikaz ederek şöyle dedi:

"Siz bu fikirden vazgeçiniz. Böyle bir işe yeltenecek olursanız, bu durum ona bildirilir. Aranızdaki ahdi bozmuş, kendinize yazık etmiş olursunuz." 

Fakat dinlemediler. 

Yahudiler, Allah Resulünü bir evin gölgeliğinde oturttuktan sonra damdan, başına taş yuvarlayarak öldürmeyi planlamışlardı. 

Cebrâil (a.s.) gelerek durumu bildirdi. Resulullah hemen bulunduğu yerden kalkarak ashabı ile beraber oradan uzaklaştı. Yahudiler suçüstü yakalanmışlardı. 

Peygamberimiz, Yahudilere on gün içinde Medine'yi terk etmeleri haberini iletti. Aksi halde kendileri ile savaş yapılacaktı. Nadiroğulları ihanetlerinin cezasını yerlerinden sürgün edilmekle ödediler. 

"Bir kavmin (antlaşmayı bozmak hususunda) hainlik yapmasından çekinirsen, sen de hak ve adaletle (onların seninle yaptıkları antlaşmayı aynı şekilde onlara at (antlaşmayı bozduğunu onlara bildir). Çünkü Allah, hainlik yapanları sevmez." (Enfal, 58)

İhanetlerin en büyüğü 

Müşrikler bütün güçlerini birleştirerek Medine'ye hareket etmişlerdi. Hz. Selman'ın (a.s.) önerisiyle Medine çevresine büyük hendekler kazılmış ve savunma savaşı yapılması kararı alınmıştı. 

Savaş başlamış, Yahudiler imzaladıkları 'Medine Vesikası'nı bir kenara atıp, bir kez daha anlaşmalarını bozmuş, Müslümanlar iki ateş arasında kalmışlardı. 

Öyle ki savaşın en hassas anlarında arkadan baskınlar düzenleyerek, Müslümanların aile ve çocuklarını kılıçtan geçirme teşebbüsünde bulundular. 

Hazret-i Aişe buyururlar ki: "Resulullah, Hendek'ten döndüğü zaman silâhları bırakıp elini yüzünü yıkamış, tam başındaki toprakları çırparken Cebrail geldi ve, 'Sen silâhını bıraktın, vallahi biz daha bırakmadık!' dedi ve onlara geri gitmesini söyledi.

Resulullah: 'Nereye kadar?' diye sorduğunda 'Şuraya!' diyerek Kureyzaoğulları'nı gösterdi. Resulullah bu emir üzerine onlarla savaşmaya çıktı."

Resul-i Ekrem, kalenin önüne vardığında Yahudi ileri gelenlerine teker teker seslenerek onları İslâm'a davet etti. 

Olumsuz cevap vermeleri üzerine kalelerinden inmelerini ve teslim olmalarını istedi; bu teklifin de reddedilmesiyle çatışma başladı. 

Benî Kurayza Yahudileri, karşılıklı ok ve taş atışlarıyla on beş veya yirmi beş gün boyunca kuşatma altında tutuldu.

Kuşatılan Kureyzaoğluları ihanetlerine pişman oldular ve Peygamber Efendimizle görüşme isteğinde bulundular. Efendimiz (s.a.a.v) bu isteklerini reddetti.

Bu kez Kureyzaoğulları, hüküm için hakem tayini istediler ve hükme razı olacaklarını bildirdiler.

Peygamberimiz bu teklifi kabul etti ve hakem seçmelerini istedi. Yahudilerde, Evs kabilesi reisi Sa'd bin Muâz'ın hakem olmasını istediler.

Sa'd b. Muaz, Yahudilere, "Kur'an-ı Kerim hükümlerini mi istersiniz yoksa kendi kanunlarınızın tatbikini mi tercih edersiniz?" diye sordu. 

Yahudiler, İbrani kanunlarını isteyince, Hazret-i Sa'd hükmünü verdi. Buna göre eli silâh tutan erkekler idam olunacak, kadınlarla çocuklar esir sayılıp malları zapt edilecekti.

Yahudiler de, bu hükmün Tevrat'a uygun bulunduğunu itiraf ettiler. (Tesniye, XX/10-15)

Yahudilere verilen bu ilâhî ceza hakkında nazil olan ayet-i kerimelerde şöyle buyurulmaktadır:

"Allah ehl-i kitap'tan, kâfirleri destekleyenleri kalelerinden indirmiş ve kalplerine korku salmıştı. Onların kimini öldürüyor, kimini esir alıyordunuz.

Yerlerini, yurtlarını, mallarını ve henüz ayağınızı dahi basmadığınız yerleri Allah size miras olarak verdi. Allah'ın her şeye gücü yeter." (Ahzâb, 26-27)

Allah ve Resulüne karşı savaşan ve yeryüzünde fesat çıkarmaya çalışanların cezası, ancak öldürülmeleri veya asılmaları yahut ayak ve ellerinin çaprazlama kesilmesi, ya da yeryüzünde başka bir yere sürgün edilmeleridir. Bu, dünyada onlar için bir zillettir. Ahirette ise onlar için büyük bir azab vardır.

Ancak kendilerini yakalamanızdan önce tevbe edenler başka. Bilin ki Allah, çok bağışlayan ve çok merhamet edendir." (Maide, 33-34) 

Devam edecek.