Dünya ve ahiret işlerinin yoluna girmesi için tevazu yolunun tutulması esastır. Çünkü tevazu huyların temelidir; güzel huyların kaynağıdır.... Tevazu sahibi olmayan hiçbir isteğine esmez. Tevazu esas manası ile insanın her gördüğü şeyi kendinden üstün olduğu veya olacağı inancına sahip olmalıdır. Her gördüğü kimse için:- "Belki bu benden daha üstündür. Allah (cc) tarafından benden daha fazla sevilmiştir?"Demeli ve bu kanaati benliğine sindirmelidir. Kendinden küçüğü gördüğünde:- "Küçüktür, henüz Yaradana karşı gelmemiştir. Halbuki ben Allah'a (cc) isyan ettim, karşı geldim; bu benden havırlıdır" demeli? Büyük için de şöyle demeli:Bir bilgini görürse;- "Bu bilgindir, benim bilmediğimi biliyor. Bana verilmeyen ona verilmiştir. Onun bildiğini ben bilmiyorum, o bildiğiyle amel ediyor; bense cahilim, yapamıyorum."Demeli? Cahil bir kimseyi gördüğü zaman da: - "O bilmeyerek günah işliyor, ben bilerek yapıyorum; öldüğümüz zaman bilinir."Şeklinde demelidir.