İçimizdeki dünya

İnsanın içinde koskocaman bir dünya var, dışarıdan bakıldığında pek anlaşılmıyor. Herkesin yaşarken karşılaştığı hemen her şey hakkında bir duygusu, bir düşüncesi, bir yargısı var. Bu duyguları, düşünceleri ve yargıları inancımızla uyar hale getirmek işte bizlerin bütün çabamız bu değil mi? Mümin bütün zihin faaliyetlerini Peygamberimiz’in (s.a.v.) çizgisine yaklaştırma gayretinde olmalı, ancak o zaman kamil mümin olabilir.
Eskiden “mektep”lerde yeni başlayan öğrencilere öğrettikleri ilk ders “sokakta nasıl yürünür” imiş. İnsanlar yürürken adım attıkları yere bakmalıymışlar, kalpleri boş şeylerle yorulmasın diye… Günümüzde ise bazı hassasiyetlere sahip olan her insan gerçekten adımını attığı yere bakarak yürümek zorunda. Çünkü insanlarda bir kendini gösterme ve beğendirme eğilimi var ve bu akım çığırından çıkmak üzere, Allah akıl, fikir versin ve hidayet etsin diyelim.
Duygularımız, düşüncelerimiz ve yargılarımız edep sınırlarında olmalı. Mümin olmanın gereği değil mi edepli, iffetli, hayalı olmak? Hele genç kızlarımıza ne güzel yakışır edep sahibi olmak, ölçü sahibi olmak. Ölçümüz varsa dengemiz de vardır. Ölçümüz yoksa artık bizden her şey beklenir. Genç kızlar anne olacaklar, çocuk yetiştirecekler, geleceği yoğuracaklar, bu hamura en çok lazım olan edep ve iffet değil midir?
İnsan kamil mümin olmaya gayret ederse hem dünyasını ve hem de ahretini mamur eder. Gönül mimarları yani Allah dostları her devirde var olacak ve kendilerine uyan insanların gönüllerini imar edecekler. Her devirde böyle bir topluluğun bulunması gerekir. Biz de asrın o sırat-ı müstakim üzere olan seçilmiş insanlarından olmaya gayret etmeliyiz. Çünkü hayat çok kısa bizleri ölüm, hesap ve mizan bekliyor.
Haris bin Muğayre şöyle der; “Bir gece Medine sokaklarının birinde İmam Sadık’la karşılaştım. Bana “Ey Haris” diye seslendi. Ben de “Buyurun” dedim. İmam “Sizin akılsızlarınızın günahı akıllılarınızın üzerinedir. Sizin alim ve bilginleriniz cahillerinizin günahını yüklenecektir” buyurarak geçip gittiler. Bu söz bize iyiliği emretmek ve kötülükten sakındırmanın önemini vurgulamak içindir. İnşallah bu görevi hakkıyla yerine getirebiliriz.