Hişam, İmam Bakır’ı hapse attırdı

Kardeşi Yezid'in öldüğü gün tahta geçmiştir. Hişam b. Abdülmelik Ehl-i Beyt'e ve sevenlerine karşı çok sert tedbirler almıştır. Kendisi İmam Bâkır'ı (a.s.) zindana atma cüretini göstermiştir. Ona suikast düzenlemeye kalkışmıştır. 

İmam Zeynelâbidin'in (a.s.) oğlu ve İmam Bâkır'ın (a.s.) kardeşi olan Zeyd b. Ali'yi (a.s.) o şehit etmiştir.

Çok cimri olarak bilinirdi. Döneminde pek çok mal biriktirmiştir. "Bağışladığım şeylere pişman olduğum kadar hiçbir şeyden pişmanlık duymadım. Hasta ilaca nasıl muhtaçsa, hilafet de mala muhtaçtır" demiştir. 

Hişam dönemi, iç ayaklanmalarla ve dışarıdan gelen saldırılarla geçmiştir. O dönemde kuzeyden; Türkmen ve Hazar kabileleri akınlar yaparken, doğuda Abbasiler Emeviler'i yıkmanın alt yapısını hazırlıyorlardı.

Hişam, çabuk inanan, kötümser ve dar kafalı idi. Bu, yaptığı icraatlarına da yansımıştır. Bu karakteri nedeniyle, valilerini, en ufak bir hatalarında değiştirmiştir. 

Ülkenin içten ve dıştan gelen tehlikelere karşı istikrarsız olması elbette ki İslam Devleti'nin durumunu güçleştiriyordu.

İmam Muhammed Bâkır (a.s.) ve oğlu Câfer'in (a.s.) hac yaptığı bir zamanda halife Hişam da orada bulunuyordu. Bu sırada biri toplantıda İmam Câfer Sâdık Ehl-i Beyt'in faziletleri ve imametine dâir bir konuşma yaptı.

Bu konuşmadan haberdar olan halife Hişam, ileride iktidarına engel olarak gördüğü İmam Muhammed ve oğlunu Şam'a döner dönmez yanına çağırttı. Hişam, sarayda onları beklerken yanında şairler, meddahlar, şarkıcılar vardı.

"İmam Şam'a getirildiğinde, Hişam saray eşrafına, onunla kendisi konuştuktan sonra alay etmelerini emretti.

Derken, İmam Bâkır (a.s.) Hişam'ın yanına getirildi, oradakilere selam verdi. Ama Hişam'a halife sıfatı ile selam vermedi. Hişam bu tavır karşısında büyük bir öfkeye kapıldı. İmam'a (a.s.) dönerek şöyle dedi:

'Ey Muhammed b. Ali! Her zaman sizden bir adam mutlaka Müslümanların birliğini bozuyor, insanları kendine biat etmeye çağırıyor. Akılsızlığından ve bilgisinin azlığından kendisinin imam olduğunu iddia ediyor.'

Bunları dedikten sonra Hişam sustu, adamları İmam'a (a.s.) dil uzatmaya ve onunla alay etmeye başladılar. Bunun üzerine İmam (a.s.) konuşmaya başladı:

'Ey insanlar! Nereye gidiyorsunuz? Nereye götürülüyorsunuz? Allah, sizin geçmiş atalarınızı bizim aracılığımızla hidayete erdirdi ve son nesillerinizi de bizim aracılığımızla yola getirecektir.

Eğer sizin erken elde edilmiş bir devletiniz varsa, bizim de sonradan gerçekleşecek bir devletimiz vardır. Bizim devletimizden sonra da bir devlet yoktur. Çünkü biz akıbet ehliyiz. Sonuç her zaman bizimdir. Çünkü akıbet muttakilerindir." 

Bu sözler saray âlimlerinin yüzüne tokat gibi indi. İmam'ın (a.s.) Ehl-i Beyt soyu hakkında söyledikleri karşısında diyecek bir şey bulamadılar.

Halife, İmam Muhammed Bâkır'ı (a.s.) ilmi ile yenemeyeceğini düşünerek bir okçuluk yarışması düzenlemişti. Maksadı, yaşı ilerlemiş olan İmam Bâkır'ın (a.s.) bu yarışmada başarısız olmasını sağlamaktı. Onu etrafındakilere küçük düşürerek güya yerini sağlamlaştıracaktı.

"İmam (a.s.) meclise getirilip yerini aldı, Hişam bir süre sonra İmam'a (a.s.) dönerek, 'Okçuluk yarışmasına katılmak ister misiniz?' diye sordu.

İmam (a.s.), 'Ben artık yaşlanmışım, ok atma yaşım çoktan geçmiştir' buyurarak kendisini mâzur görmesini istedi.

Hişam ısrarını sürdürdü. Bu arada Emevi büyüklerinden birine okunu ve yayını İmam'a vermesini işaret etti.

İmam (a.s.) yayı alıp oku yerleştirdi, nişan aldı, hedefin ortasını vurdu. İkinci oku yaya yerleştirip fırlattı hedefin ortasına yerleşen oku ikiye bölerek hedefe ulaştı. Üçüncü oku da ikinci oka isabet etti. Böylece dokuz ok fırlattı her birisi de bir önceki oka isabet etti.

İmam'ın bu başarısı herkesi şaşırttı. Herkes onu kutluyordu. Hişam çok etkilendiği bu olay karşısında elinde olmayarak, 'Aferin ya Ebu Câfer! Sen Arap ve Acem'in en iyi okçususun, nasıl ben artık yaşlanmışım diyebiliyorsun.'

Sonra kafasını eğerek bir süre düşündü. İmam Bâkır (a.s.) ve oğlu Câfer'i (a.s.) yanında bir yere oturttu. Olağanüstü bir saygı gösterdi. 'Kureyş senin varlığının ışığında Arap ve Acem'e efendilik etmeye layıktır' dedi." 

"Şam halkı İmam Bâkır'ın (a.s.) etrafını sardılar ve 'Bu, Ebu Turab'ın (İmam Ali) oğludur' demeye başladılar. İmam (a.s.), onlara doğru yolu göstermek, Ehl-i Beyt gerçeğini öğretmek istedi. Ayağa kalkıp onlara hitap etti. Önce Allah'a hamd etti; nimetlerini övdü ve Resûlüne salât ve selâm getirdi. Sonra şöyle dedi:

'Ey nifak ehli! Ey nifak çocukları! Ey ateşi dolduracak olanlar! Ey cehennemin yakıtları! Bazı yüzler kararıp gerisin geri dönmeden veya cumartesi hilesini yapanlar gibi lanete uğramadan önce, parlak aya, engin denize, delip geçen aleve, mü'minlerin ışığına ve sırat-ı müstakime (İmam Ali) dil uzatmaktan kaçının. Hiç kuşkusuz Allah'ın emri yerine gelecektir.'

Sonra bir süre sustuktan sonra şöyle dedi: 'Resûlullah'ın (s.a.v.) kardeşi (Emirü'l-Mü'minin) ile mi alay ediyorsunuz? Yoksa dinin başbuğu ile mi istihza ediyorsunuz? Ondan yüz çevirdikten sonra hangi yolu izleyeceksiniz? Ondan koptuktan sonra hangi hüznü savabilirsiniz ki?

Heyhat! Allah'a yemin ederim ki, o (imanda) önde geçmesi ile teberrüz etti, bütün iyi hasletleri üzerinde topladı, zirvelere kuruldu, ihanetin işini bitirdi. Bu yüzden, gözler onun karşısında kısıldı, boyunlar onun önünde eğildi. En yüce zirveye çıktı. Ona karşı çaba içine girenler ve aksi taleplerle kendini yoranlar yalan söylediler. Onların bu uzak ve yüksek mekâna ulaşmaları ne mümkün?'

Sonra şöyle dedi: 'Müslümanlar ikişer ikişer kardeş oldukları zaman Resûlullah'ın (s.a.v.) kardeşi olan, soylarını saydıkları zaman O'nun eli kolu olan, fethettikleri zaman Zülkarneyn misali O'nun hazinesinin bekçisi olan, kıble değiştiği zaman O'nunla birlikte iki kıbleye doğru namaz kılan, herkesin inkâr ettiği zaman Peygamber (s.a.v.) tarafından imanı doğrulanan, herkesin çekindiği zaman müşriklerin ahdini lağvetme görevini üstlenen, herkesin korktuğu kuşatma gecesinde Peygamberin (s.a.v.) yatağında yatan, veda saati yaklaştığı zaman O'nun emanetçisi olan Ali'nin boşluğunu kim doldurabilir?'

İmam'ın fazileti Şam halkı arasında dilden dile yayılınca, Hişam onu tutuklatıp hapse attırdı.

Tutuklular etrafında toplanıp, ilim ve edebinden öğrenmeye başlayınca, zindan müdürü fitne çıkmasından korktu ve derhal Hişam'ın huzuruna çıktı ve bu durumu ona haber verdi.

Bunun üzerine Hişam, İmam'ın (a.s.) zindandan çıkarılmasını ve memleketine gönderilmesini emretti." (Prof. Dr. Haydar Baş İmam Muhammed Bakır eserinden)