Görünüşte kalp ise de!..

Müslümanın hayatı bir bütündür. İnancını hayatın her safhasına yaymaya memurdur. Evinde, işinde, sokakta, çarşıda, pazarda, otururken, kalkarken, yemesinde, içmesinde, evlenmesinde vs. hayatın her anında bu inanç çemberi içindedir. İşte aranılan huzurda bu çemberin içindedir. Zaman zaman zaafiyetlere düşer, eksiklikler sergileriz. Ama bu zaafiyetleri de yine bu çember içinde ıslah edip, huzura kavuşmak için çırpınırız. Bir Müslüman hiçbir zaman bu inanç çemberinin sınırlarını zorlamaz, zorlayamaz.İnsanımıza maalesef, inancı bir kurum olarak gösterildi. Bir çokları da buna inandılar. Halbuki inanç bir yaşam biçimidir. Ve yaşamın her sahasında mükemmel insan olmak için vazgeçilmez kaynaktır. İllaki duymuşsunuzdur; Ya adam hem namaz kılıyor, hem ticaret yapıyor. Hacca gitti geldi hala ticaretle uğraşıyor. Dindar insanların siyasette ne işi var vs. birçok anlamsız görüşler ortaya atılmış ve maalesef tarafta bulmuştu.İnancımızın yani dinimizin ölçüsü nedir? Prof. Dr. Haydar Baş Bey'in ifadesiyle; "İnancın ölçüsü helal ve haramlardır. Kişi bu ölçüleri alarak inancını komünizmde bile yaşayabilir." İşte sorunumuz bu? Ölçüyü alamıyoruz. Hayatın her alanında bu ölçülere sahip olan insanda ve bu insanların oluşturduğu toplumda anarşi, fitne, fesat, ayrı-gayrı, hırsızlık, fuhşiyat, yalan, dolan olabilir mi?Yani bu ölçülere sahip her Müslüman çok iyi bir futbolcu, bir spor adamı, sanayici, iş adamı, holding sahibi, siyasetçi vs. hülasa hayatın her alanında aktif rol oynayabilir, oynamalıdır. Çünkü o yaptığı işi ölçüyle yapar ve ölçüsü olan insan daima kazanır.Bu ölçüleri nereden alacağız? Allah'ın kitabından, o kitabın canlı hali Resulullah'tan (sav), Ehl-i Beyt'inden, evliyaullahtan.Günümüzde hem bireysel olarak hem millet olarak hem de topyekun İslam toplumu olarak bu acizliğimizin, istikrarsızlığımızın, kanayan yaralarımızın sebebi ölçülerimize sahip çıkmadığımızdan, onları hayata geçirmediğimizdendir.Dedik ya ölçülerimiz hayatın her anına hükmeder. Keskin bir süreç yaşadığımız şu günlerde bu ölçülerimizde daha hassas olmamız gerek. Mesela, toplumları felakete sürükleyen sebeplerden biride toplumda yalanın yayılmasıdır. Yalan nedir? Gerçeği saklamaktır, inkardır.  Olmayan bir şeyi olmuş gibi göstermek, anlatmaktır. Olan bir şeyi gizlemektir. Herhangi bir menfaat için senaryo hazırlamaktır. Yapamayacağın sözü vermendir. Tutamayacağın vaatte bulunmandır. Rakibini yenmek için hileye başvurmandır, iftira atmandır vs. vs.Peki ölçümüz olan inancımız yalan için ne diyor?"Ey iman edenler! Verdiğiniz sözleri yerine getirin" (Maide Suresi 1)Sevgili Peygamberimiz (sav) buyuruyor ki; "Söz vermek, borç kadar hatta borçtan daha da önemlidir." (İhya C:3 s:2564)    Diğer bir Hadis-i Şerif'te ise Resulullah (sav) buyurdular ki: "Üç kişi vardır, kıyamet günü Allah Teala hazretleri onlarla konuşmaz, nazar etmez, günahlardan da arındırmaz, onlara elim bir azap vardır: 1-Zina eden yaşlı, 2-Yalan söyleyen devlet reisi, 3-Büyüklenen fakir." (Kütüb-i Sitte Hadis No:5874)Yine Sevgili Peygamberimiz (sav) buyuruyor ki; "Kıyamet gününde Allah (c.c) üç kişiyle konuşmaz ve onlara bakmaz; 1-Sadaka verip, başa kakanlar 2-Mallarının satışında yalan söyleyen ve yemin edenler 3-Kibirle elbisesini sallayarak dolaşan kimseler." (İhya C:3 s:2569)Hele hele şu Hadis-i Şerif'i hiç hatırımızdan çıkarmamamız lazım; "Resulullah'a (sav) soruldu ki; Mümin zina yapar mı? Olabilir, mümkündür dedi. Resulullah'a; Yalan söyler mi? diye soruldu. Hayır, yalan konuşamaz diye buyurdu ve şu ayeti okudu; Yalancılar, yalan söyleyenler Allah'ın ayetlerine inanmayan kimselerdir." (Nahl Suresi 105, İhya C:3 s:2571) Nedir bu halimiz? diye akla soru gelebilir. Çalışma hayatımız, sosyal hayatımız, televizyonlar, gazeteler, özellikle şu günlerde seçim meydanları adeta yalanın merkezi olmuş. Neden? İşte bu sorunun cevabını da İmam Gazali hazretleri çok iyi bir tasvir ile veriyor; "Öfkeyle dolmuş, dünya zevklerine dalmış ve dünyalık hevesler peşinde koşan, insanların şeref ve haysiyetleriyle oynayan kalpler, görünüşte her ne kadar kalp ise de aslında kelptir. (Köpektir) (İhya C:1 s:148)