Artık vakit Kerbela -5

İmam Hüseyin (a.s.), kendisini katletmeye gelenleri son bir kez Hakk'a çağıran konuşmasından sonra (geçen hafta aktarmıştım) hiç kimseden ses çıkmıyordu. Sonra onlara (Küfe'lilere) şöyle seslendi;"Ey Şebes b. Rib'i! Ey Haccar b. Ebcer! Ey Kays b.Eş'as! Ey Yezid b. Hâris! "Meyveler olgunlaştı, etraf yemyeşil kesildi. Gelip, seni bekleyen hazır bir ordunun başına geçeceksin" diye, bana yazanlar siz değil miydiniz?"Kays b. Eş'as; "Ne dediğini anlayamıyoruz. Ama amcanın oğlunun egemenliğini kabul et" dedi. Hüseyin (a.s.); "Hayır, Allah'a and olsun, size, elimi alçaklar gibi vermeyeceğim ve köleler gibi de kaçmayacağım. Ey Allah'ın kulları! Beni taşlamanıza karşı sizin de, benim de Rabbim olan Allah'a sığındım. Hesap gününe inanmayan, bütün büyüklük taslayan zorbalardan benim ve sizin Rabbiniz olan Allah'a sığınıyorum! ? Şeytan sizi sarıp kuşatmıştır. Böylelikle de size, Yüce Allah'ın zikrini unutturmuştur. Allah sizi ve dileğinizi helak etsin. Biz, Allah'tanız ve şüphesiz O'na dönücüleriz." Dedikten sonra "Bunlar, inandıktan sonra kâfir olan kimselerdir. Bu zalim kavim, Allah'ın rahmetinden uzak olsun." Buyurdu.  Bunun gibi İmam Hüseyin (a.s.) karşısında kanını dökmek için birbiri ile yarışan kalabalığa, yapacakları işin neticelerini defalarca anlattı. Ancak böyle bir imtihanda gerçekleri görebilmek ve anlatılandan ders çıkarabilmek de bir nasip işidir. Otuz bini aşkın orduda, İmam'ın (a.s.) bu sözlerinden etkilenerek saf değiştiren en önemli kişi belki de komutan Hürr olmuştur. Hatırlanacağı gibi Hürr, İmam'ın (a.s.) kafilesini, Küfe'ye girmeden karşılamış ve Kerbela bölgesine kadar takip etmişti. Ömer b. Sa'd'ın öncü birliğinin komutanı olan Hürr şimdi imanla, küfür arasında bocalıyordu. Nihayet doğru kararı verdi. Hürr, Ömer b. Sa'd'ın ordusundan ayrılarak, İmam'ın (a.s.) yanına ulaştı.Ve İmam Hüseyin'e (a.s); "Bu insanlar, işi gerçekten seninle savaşmaya vardıracaklarını sanmıyordum. Böyle olacağını bilseydim kesinlikle onlarla beraber olmazdım. Şimdi size karşı yaptığım işlerden ve sizin hareket etmenize mâni olduğum için huzurunuza gelmiş, tövbe etmek istiyorum. Ölünceye kadar sizi himaye etmeye ve önünüzde şehit olmaya kararlıyım. Acaba tövbem kabul olur mu?" diyerek hem özür diledi, hem de tövbe etti. Bu sözlere karşılık İmam (a.s.), ona şöyle buyurdu: "Evet, Allah tövbeni kabul eder, günahlarını da bağışlar."  Ve bu tövbeden sonra Hürr gerçekten de kanının son damlasına kadar Hz. Hüseyin'i (a.s.) savunmuş ve onun gözleri önünde şehit olmuştur.Komutan Hürr, nasıl ki İmam Hüseyin'in (a.s.) konuşmalarından etkilenerek imanla ve şahadetle şereflenmiş ise bazıları da bu hutbeler karşısında kendi azaplarını arttırmışlardır.Aşura gününde İmam Hüseyin'in (a.s.) hutbeleri karşısında ona karşı inatlaşarak küfürde ısrar edenlerden üçü nefsine engel olamadı ve İmam (a.s.) ile sözlü mücadeleye girişti ve İmam'ı (a.s) incittiler.İmam (a.s.) konuşmalarından bir netice alamadığını ve halkın ona karşı saldırıya geçtiğini görünce yüzünü, göğe doğru kaldırıp şöyle niyazda bulundu: "Allah'ım! Biz, Peygamberin (s.a.v.) Ehl-i Beyt'i, O'nun torunları ve yakınlarıyız. Allah'ım! Bize zulmeden ve hakkımızı gasp eden kimseleri zelil ve mahvet! Şüphesiz Sen, kullarının duasını duyan ve onlara en yakın olansın."Ordunun önünde olan Muhammed b. Eş'as, İmam'ın (a.s.) bedduasını duyunca ileri çıkıp, "Seninle, Muhammed (s.a.v.)'in arasında ne gibi bir yakınlık var" dedi.İmam (a.s.) bu açık inkar ve inadı görünce şöyle beddua etti: "Allah'ım! Onun bugün acil bir şekilde zillete uğramasını bana göster." Çok geçmeksizin def-i hacet için ordudan ayrılıp bir köşede oturan Muhammed b. Eş'as'ı siyah bir akrep soktu ve böylece avret yerleri açık bir şekilde helak oldu. (devamı haftaya)