‘Aniden ölüm meleği geldi’

İmam Gazali Hazretleri şöyle anlatıyor:

Bazı zatlar hastaların ölümü nasıl bulduklarını sormuşlar ve çeşitli cevaplar almışlardır.

Bu husus sorulan bir hasta şöyle demiş: "Sanki gök yere inmiş. Sanki kendimi iğne deliğinden geçirmeye çabalıyorum."

Bazen da ölüm aniden gelir. Pek acı çektirmeden götürür. Bunun da iyi ve kötü tarafı vardır. Bu hususta Peygamber Efendimizin bir hadis-i şerifi şöyledir: "Ani ölüm, iman sahibi için rahatlık, günahkâr için üzüntü ve esef verici bir haldir." Ölüm anında insana dehşet veren hallerden biri de, ölüm meleğinin görünmesidir. İbrahim (a.s.) bir gün ölüm meleğini görür ve "Fasık-facir kişilerin ruhlarını aldığın şekilde bana görünür müsün?" der. Ölüm meleği buna karşılık, "Dayanamazsın" cevabını verir. Sonra, "Yüzünü öte taraf dön" der. İbrahim (a.s.) öte yandan döndüğü zaman onu şöyle görür: Siyah bir adam, kılları dikelmiş. Pis kokulu. Karalar giyinmiş. Ağzından burnundan ateş ve duman çıkıyor.

Bu hali görünce Hz. İbrahim bayılır. Ayıldığı zaman melek, ilk şeklini bulmuştur. Ona şöyle der: "Ya Melekü'l-Mevt, facir kimse, ölüm anında hiçbir acı duymasa dahi, senin o şeklini görmesi yeter."

Bir hadis-i şerif de şöyledir: "Da- vud Peygamber gayyur bir kimse idi. Evden çıktığı zaman kapıları iyice kilitlerdi. Bir gün yine âdeti üzere kapıyı kilitledi ve çıktı. Evde hanımı yalnızdı. Aniden eve bir adam peyda oldu. Hanım kendi kendine, 'Bu da nereden geldi? Davud gelir, bununla karşılaşırsa eziyet eder' dedi. Bu arada Davud çıkageldi ve adamı görünce kim olduğunu sordu; şu cevabı aldı: 'Ben oyum ki, padişahlardan korkmam. Perdeler, kapılar benim giriş ve çıkışıma engel olamaz.'

Bunun üzerine Davud (a.s.) şöyle dedi: 'O halde sen Melekü'l-Mevt'sin/ölüm meleğisin.' Ve olduğu yerde korkup kaldı."

Şöyle bir rivayet var:

Bir defasında Hz. İsa, bir ölü kafasına rastlar. Ayak ucuyla dokunur ve şöyle der: "Allah'ın izniyle bana anlat; kimsin, nesin?"

O kuru kafa şöyle dile gelir: "Ya Ruhullah, falan zamanın padişahı idim. Bir zaman geldi... O zamanda mülkümde oturuyordum. Tacım başımda idi. Etrafımda askerim duruyordu. Muhafızlarım mülkümü bekliyordu. Aniden ölüm meleği karşıma geldi. Ruhum çıktı, âzâm darmadağın oldu. Ah, nerede kaldı o topluluk, dağılıp gitti. Nerede kaldı o hoşluk, korku oldu."

(El-Mürşidü'l-Emîn ilâ Mev'izeti'l-Mü'minîn'den…)