Onların Alemi

Veysel Karânî hazretleri Mekke'de hac yapıp, Medîne'ye gidince, "İşte Resûlullah'ın türbesi burasıdır" diye kendisine gösterildi. Kendinden geçerek düşüp bayıldı. Rebî' bin Haysem anlatır: Üveys'i görmeye gittim. Sabah namazında idi. Bitirdi, tesbihlerin sonuna kadar bekleyeyim, dedim. Kuşluğa kadar kalkmadı. Kalktı kuşluk namazı kıldı. Öğle oldu, öğleyi kıldı. Velhâsıl üç gün namazdan kalkıp, dışarı çıkmadı. Yemedi, uyumadı. Dördüncü gece ona kulak verdim. Gözüne uyku gelmişti. Derhal münâcaâta başladı ve;"Yâ Rabbî, çok uyuyan gözden, çok yiyen karından sana sığınırım." dedi. Bana bu yeter, dedim ve hâlini bozmadan kalkıp gittim...Veysel Karânî hazretleri  geceleri hiç uyumazdı. Bir gece;"Bu gece kıyâm gecesidir." dedi. Diğer gece, "Bu gece rükû gecesidir." Öbür gece, "Bu gece secde gecesidir." dedi. Bir geceyi kıyâm, bir geceyi rükû, bir başka geceyi de secdeyle geçirdi; "Ey Üveys, bu kadar uzun geceyi bir hâlde geçirmeye nasıl katlanıyorsun?" dediklerinde; "Secdede, sabah oluyor da, ben hâlâ bir kere Sübhâne Rabbiyel a'lâ diyemem. Halbuki üç tesbih sünnettir. Bunu yapamamamın sebebi, meleklerin ibâdetini yapmak istememdir. Buna ise gücüm yetmemektedir" dedi.