Mutfakta gece

İnsan olmak ne geniş ufuktan bakmakmış dünyaya ... İnsan olduğumuz için, her acıdan geçip, en azından bunun için sevinmek gerekmez mi? Bugün her daim tebessüm eden bir çehre gördüm, düşündüm; "nedendir?" diye. Saygıdan, sevgiden, merhametten ve en önemlisi aşktan olabilir. İlahi aşk insanı değiştirir, sizi dertlere salar, dertlerin içine derman katar siz de bundan zevk alırsınız. Dünya bizim sandığımızdan da büyükmüş, meğer dünyanın içinde dünyalar varmış, gönüller varmış. Aslında bir gönlü gönül yapan duygular, incelikler, hassasiyetlermiş. Yine bir gönlü gönül kılan O'nun ehlini zamansız mekansız sahibini anmakmış. Gözlere deruni bakışlar kazandıran, dudaklara her daim tebessüm konduran O'nun yarattıklarına olan hürmetmiş. "Bilmeyen ne bilsin bizi/Bilenlere selam olsun" der gibi. Ah İlahi Aşk insan sevgisinden geçermiş, böyle derler, doğru olabilir, birini çok severseniz gönlünüz artık semalara yönelirmiş, Mecnun gibi geçermişsiniz Leyla'dan. Mecnun'un fikrindeki Leyla gerçek Leyla değilmiş ki... Gün geçer Leyla unutulmuş bir hayal olurmuş. Bezm-i Elest'te hafızalara yer eden o ses, o koku, o şahitlik sizi yokluğa çağırırmış, geçermişsiniz sevdalardan, gözyaşlarından, anılardan. Ve işte bir gün, varlıktan geçtiğinizde O'nun sesini, O'nun kokusunu duyar, O'nun cemalini görürmüşsünüz. "Sen sanmadığın yerde/Şayet açıla perde/Derman erişe derde."                                                            ***Geceleri mutfak sakin oluyor, çay ocağında tüten bir hüzün, sağ elime kalemle birlikte arkadaşlık eden sonradan Malezya yapımı olduğunu farkettiğim bir çay fincanı var. Ankara asfaltından geçen arabaların, tırların, otobüslerin sesleri geliyor kulaklarıma, geceyi dinliyorum, gece kıymetini bilenlere ne çok ikram edermiş. İnsan hayata dair birşeyler öğrendikçe -nasıl diyelim- merhameti artıyor, ceviz ağaçlarını, kuyruksuz kedileri, ağlayan çocukları düşünüyorsunuz, üşüyen depremzedeler fikrinizi kemiriyor, endişeli, üzgün yüzler görmek istemiyorsunuz da? Ne çare, hep birileri ağlamakta, üzülmekte, sıkılmakta, bu yüzden ağladığımızda bütün acılara ağlıyoruz.Bir merhem yok mu? Merhem derken aklımıza "Milli Ekonomi Modeli" geldi. Bu modelden çok şey beklediğimizi, ona ve sahibine inandığımızı söylemeden geçemeyeceğiz. Hoşça bakın zatınıza.