Kul olduğumuzu hatırlamak

Nefsimize ait hastalıkları fark edebilmek ve onlarla başa çıkabilmek hiç kolay değil. Biri bitti derken diğeri nüks ediyor. Kendimizden emin olamıyoruz. Allah korkusu bir insanda, bir müminde varsa o mümin kalbi hastalıklarından emin olamaz. Ya da şöyle söylenebilir:  Kalbi hastalıklarımızdan emin olamadığımız için Allah korkusu daha çok gönlümüzde yerleşir.İnsan hata yapar bilerek ve ya bilmeyerek önemli olan insanın kul olduğunu her zaman hatırlaması ve tevbe etmesidir. Küçük yaştan bugüne kadar bilip bilmeden işlediğimiz bütün günahlara tevbe etmek her gün yapmamız gereken, her gün hatırlamamız gereken bir ödevdir. Allah (c.c.) tevbeleri kabul edendir, bizlerin de tevbelerini kabul eder inşallah.Kendimizi tanıyabilmek için seyr-i süluk ediyoruz, nefsimizin güzellikleri ve çirkinlikleri bir arada bulunuyor. Kendi nefsimizin çirkinliklerini görebilmek, başkalarınınsa hep güzel taraflarını görmeye çalışmak, gayret etmek insan olarak bizlerin bir başka görevi.Zariyat Suresi 55. ayette buyrulur: "Hatırlat zikre davet et. Çünkü hatırlatmak müminlere fayda getirir." Aslında bu hatırlatmaları mümin önce kendisine sonra başkalarına yapmalı. Çünkü bizler önce kendi nefsimizden sorumluyuz. Amellerimizin yazılı olduğu defterimizi hangi tarafımızdan alacağımızı bilmiyoruz. Bu endişeye sahip olmamız, belki bu endişeyle kalben ağlamamız gerekiyor. Kafamızı dünya hengamesinden kurtarıp salim bir şekilde kendimizi hesaba çekebilmek her zaman başarabildiğimiz bir şey değil.Sevgili okuyucular son yazılara bakıyorum; nefisle, nefsin hastalıkları ile ilgili sanki kendi içimize dönmüşüz, dervişin fikri neyse zikri odur derler, bu sondan kaçıncı yazıdır bilmiyoruz ancak öleceğimizi kesin olarak biliyoruz, gönül ister ki arınmış bir kalp ile huzura varalım, cennet ile Cemalullah ile müşerref olalım. Dualarımız ile huzurluyuz, dualarımız ile varız.Hepinizi Allah'a emanet ediyoruz.