Kendi ölümüne ağlamak

Henüz akşam serinliği çıkmadı, biliyorum bir süre sonra güneş biraz daha batıya meyledecek, güzel renklerle süslenecek gökyüzü ve bir günün daha akşamı olacak. Ben yine ömrümün son demlerindeymiş gibi hissedecek, nasıl öleceğimin hayallerini kuracağım. Ve daha yaşarken kendi ölümüme ağlayacağım belki. Size biraz garip gelebilir fakat insanın kendi ölümüne ağlaması o kadar zor ve olağan dışı bir şey değildir.Kendinizi ölmüş varsaydığınızda yakınlarınızın bir yoksunluk sendromu yaşayacağını fark edersiniz. Kolay değildir bir yakınınızın yokluğuna alışmak, babam dokuz sene önce vefat etti oradan biliyorum. Babamın çenesini bağlama vazifesi bana düşmüştü, bu nedenle ölüm olgusunu kabullenmek benim için fazla zor olmadı diyebilirim.Allah(c.c.) "Ben kulumun zannı üzereyim" buyuruyor. İnsanın kendi ölümüne ağlaması bu nedenle hoş bir duygu belki de. İnsan mümin olarak canını verirse, melekler ona iltifat ediyor, onu rahatlatıcı sözler sarf ediyorlar. Ölüm günü bu nedenle düğün günü oluyor. Ruh gayet rahatlamış durumda, imtihanlar bitmiş ve bir ayetin muhatabı olmaya hazırlanıyorsunuz belki de: "Allah'ın veli kullarına hiçbir korku yoktur, onlar mahzun olucu da değillerdir. Onlar iman edip takvaya ermiş olanlardır. Onlar için dünya hayatında ve ahret hayatında nice müjdeler (Keramet ve güzel haller) vardır." (Yunus, 62-64) "Ben kulumun zannı üzereyim" kudsi hadisini çok önemsemek gerekir diye düşünüyoruz. Yaradan'ımız hakkında hüsn-ü zanda bulunursak inşallah O da bizleri rahmeti ve merhameti ile karşılayacaktır. Hala yaşıyor olmamızın güzel sebepleri olmalıdır diye düşünüyoruz. Rabbimiz hakkında hüsn-ü zan beslediğimiz zaman zorluklara dayanma gücümüz artar, imanımız kamilleşir, umut dolu hayat dolu insanlar oluruz inşaallah.