Hz. Peygamberin Çilelere tahammülü

Peygamberin sabrının denendiği bir başka alanı; evlat, akraba ve ashabının ölüm sahnelerini izleyelim. Resulullah'ın kalbi merhametli olduğu halde şekva etmeden ve usanç getirmeden ibretle nasıl sabrettiğini görelim. Bu sahnelerden birkaç misal:İbn. Sa'd, Enes b. Malik'in şöyle dediğini rivayet etmiştir: "Resulullah'ın huzurunda, İbrahim'in ruhunu teslim ederken çırpındığını müşahede ettim. Bu sırada, Resulullah'ın gözünden yaş aktı ve dedi ki: Göz yaş akıtır. Kalp de üzülür. Fakat Rabb'imizi memnun edecek sözden başka bir söz söyleyemeyiz. Allah'a yemin olsun ki, ey İbrahim, senin için üzüntülüyüz".Yine İbn. Sa'd, Mekhul'ün şöyle dediğini rivayet ediyor: "Resulullah (sav), Abdurrahman ibni Avf'a dayanarak içeriye girdi. İbrahim o sırada ruhunu teslim ediyordu. Resulullah'ın gözleri yaşardı. Bunun üzerine Abdurrahman: 'Ey Allah'ın Resulu, bu, başkasının yapmasını men ettiğin şeydir. Müslümanlar, Senin ağladığını görünce onlar da ağlayacaklardır'. Resulullah, gözyaşının akışı devam ederken şöyle diyordu: 'Bu, şefkatten ileri gelmektedir. Başkasına merhamet etmeyene merhamet edilmez. Biz, halkı bağırıp çağırmaktan ve insanda bulunmayan şeylerle onu methetmekten men ediyoruz"Şimdi, Peygamber sabrının denendiği hastalık, açlık ve fakirlik alanına geçiyoruz. Burada da Onu hiçbir kimsenin yetişemeyeceği, sabrın en yüksek zirvesinde göreceğiz:Ahmet ve Taberanî şöyle rivayet ediyorlar: "Fatıma, bir parça ekmeğini Hz. Peygambere verdi. Peygamber, 'Bu nedir?' diye sorunca Fatıma, 'Bir tane ekmek yaptım, bir parçasını Sana vermeden içim rahat etmedi' diye cevap verdi. Peygamber (sav): 'Üç günden beri, baban yemek yemedi; bu, yediği ilk yemektir' dedi.