Halkım sahipsiz, çözüm bekliyor

15 günlük bir aradan sonra yine sizlerle beraberim.Sıla-i rahim yaptım ve memleketim Manisa Kırkağaç'taki eşimi dostumu ziyaret ettim. Hepsinden kucak dolusu selamlar sizlere getirdim.İstanbul'un yorucu temposundan bir an dahi olsa güzel Anadolu'muza yapılan ziyaret insana gerçekten çok şeyler kazandırıyor.İstanbul için kullanırlar "taşı toprağı altın diye". Anadolu'ya yaptığımız seyahatler sonrası görüyoruz ki bu ifade sadece İstanbul için değil, tüm ülkemiz için geçerli...Topraklarımızın üstü verimli tarım arazileriyle dolu, altı ise değerli madenler ile. Böyle bir nimet dünyanın hiçbir yerinde yok.Halkımız her türlü ekonomik sorunlara maruz kalmasına rağmen çalışma azmini koruyor. Yeter ki önü açılsın, imkan sağlansın, güvence verilsin...Memleketim tarım bölgesi.Halkımın hali perişan. Parası yok, kredi de bulamazsa üretim yapamıyor.Parası yok, kredi buluyor, üretim yapıyor, ama ürettiğini satamıyor, satsa da ya maliyetine ya da zararına satıyor; borcunu ödeyemiyor, borcunu ödese, elinde bir şey kalmıyor. Eğer tarlasına ve ürünününe bir zarar geldiyse sahip çıkacak, derdine çare olacak bir Allah'ın kulu yok.Para avcıları halkımın üzerinde kara bulutlar gibi dolaşıyor.Eskisi gibi tek tek gelmiyorlar, organize olmuşlar, halkımın emeğini, alın terini ucuza kapatma yarışındalar.Halkım sahipsiz, dertli...Her şeyden daha korkuncu, hala umudunu, kendisine bu hale sokanlara bağlamış durumda.  Göremiyor. Gözüne bir kibrit çöpü konulmuş, arkasındaki umut ırmaklarının bolluğundan habersiz. Bir kibrit çöpü devre dışı kalırsa, hemen diğeri devreye konuluyor. Böylece halkımın umut sermayesi de çarçur edilip duruyor.Önceleri traktör satışı yapan bir yakınım anlatıyor:"Artık emekliye ayrıldım, çünkü bu işin tadı kalmadı. Traktör satışında da tekelleşme yaşanıyor. Halk cazip görünen taksitli kredilerle cezbediliyor ve traktör almaya teşvik ediliyor. Çiftçi güzel hayaller kurarak traktörü alıyor, bir kaç taksidini ödeyebiliyor, ama ürününü değerinde satamıyor, birikimi de bitince taksitleri ödemede zorlanmaya başlıyor. Bu sefer traktör satıcısı yeniden devreye giriyor, daha borçları bitmemiş olan eskisini bize şu fiyata sat sana yeni daha fazla özellikleri olan bir traktör alalım diyor. Atıyorum 40 liralık malı 25 lira diyor. 'Böylece taksitlerinin bir kısımını ödersin, hem de elinde daha iyisi olur' diyor. Zaten taksidi ödeyemeyen ve hayaller kuran çiftçi mecburen bu oltaya geliyor. Borç çıkıyor 60 liraya, sonra 100 liraya... Çiftçiler kara kara düşünüyor. Elindeki traktörü satsa, arazilerini de satsa bu borcu karşılayamaz, tam bir çıkmaz içinde..." Sadece benim köyümde bu şekilde batağa saplanmış 10 çiftçi varmış.  Hatta yakınım bir kaç tanesini traktörüyle birlikte gösterdi.Benim köyüm Türkiye'deki birçok köy ve ilçelere göre nispeten varlıklı bir yer. Ama buna rağmen çiftçiler kan ağlıyor. Bizimkilerdeki hal buyken, kimbilir diğer köyler ne durumda?Anlayacağınız, ülkemde şaha kalkacak her şey var, insanı da hazır, hatta toprakla, madenle insanımı buluşturacak bir çözüm, 'Milli Ekonomi Modeli' de var.Tek sorun bu gerçekleri ülkemizi idare edenler hala farkedemedi.