Dedim belki… Dediler bu ne ki?

Çocuğu hayatta iken bir annenin feryadını duymayanlar…

Kocası hayatta iken bir bağrı yanık kadının feryadını duymayanlar…

Babası hayatta iken cıvıl cıvıl yavruların baba hasretlerini hissetmeyenler…

İhtiyarlık çağındaki anne-babanın bütün umutlarını bağladıkları delikanlı yavrularına olan özlemlerini ve vuslat arzularını görmezlikten gelenler…

Gencecik yavrusu eli kanlı teröristler tarafından şehit edildikten sonra, kabristanda, oğlunun mezarının başında feryat-figan ağlayan bir anneyi parti kongrelerine bağlayıp hıçkırıklarını canlı yayında tüm Türkiye'ye dinlettiklerinde…

Dedim ki; tamamdır, artık bundan sonra bu parti kongrelerinde salonları lebalep doldurmak bir yana il, ilçe yönetiminde görevlendirecek beş-on kişi dahi bulamaz.

Dedim ki; hacım, yarın yapılacak olan falanca il kongresinde kesinlikle il başkanlığına, il yönetimine seçilecek olsa bile artık o tarafa doğru adım bile atmaz, o salonun semtine dahi uğramaz.

Dedim ki; bin yıldan beri bu toprakların asla değişmez örfü ve geleneği olan 'acıları paylaşarak azaltma' hassasiyeti karşısında duyarsız davranan, umursamaz davranan söz konusu partinin yüzüne dahi kimseler dönüp bakmaz.

Dediler bu ne ki?

Bundan sonraki kongreleri öncekilerden çok daha kalabalık, çok daha lebalep dolu, çok daha tıklım tıklım ve çok daha balık istifi gibi olacak.

Dedim ki; nerede kaldı toplumun acılarını paylaşma hassasiyeti, toplum acılar içinde kıvranırken bu acıya duyarsız davrananlara surat asma ve kaşlarını çatma özelliğimiz?

Dedim belki; bu ders olur, ibret olur, kafalara dank eder, zihinlerde şimşeklerin çakmasına ve şafakların sökmesine vesile olur da, yüreği yaralı bir annenin hıçkırıklarını istismar edenler, kendi istismarları ile baş başa bırakılırlar.

Dedim belki…

Dediler bu ne ki?