Can Hüseynim

"Bu günler (Muharrem ayı) biz Ehl-i Beyt'in hüzün ve keder günleri; düşmanların, bilhassa Emevî soyundan gelenlerin ise saadet günleridir."

Allah'ın biricik sevgilisinin göz bebeği, torununun canına kıymak… Cansız bedenini atlara çiğnetmek… Oransız güçle 72 yarenini kahpece ok, gürz, kılıç ve mızraklarla doğramak… 4 gün aç ve susuz bırakmak… Ve akabinde esir edilen evlatlarının gözlerine adeta soka soka günlerce mızrak uçlarında kesik başlarla şehir şehir dolaştırmak...

Bu imansızlığın, gaddarlığın, kinin ve nefretin lügatlerde adını bulamazsınız… Bu, Ebu Süfyan ve eşi ciğer yiyen Hind'in kini ve intikam hırsıdır. YezİT'in babannesi ve Mel'un Muaviye'nin anası Hind, Bedir savaşından sonra şöyle yemin vermiştir. "Muhammed, Hamza ya da Ali; bu üçünden biri ölmedikçe ne yıkanacağım, ne kokular sürüneceğim ne de erkeklere yaklaşacağım…"

İmam Hüseyin Efendimizi şehit eden düşüncenin arkasında Peygamber ailesine duyulan bu kin yatmaktadır. Lanetlenmiş Ümeyyeoğulları'nın İslam'dan intikam alması mel'un Muaviye ile başlar ve Kerbela faciası ile devam eder. Dede, baba ve oğula (Ebu Sufyan, Muaviye, YezİT) beddua eden Hz. Peygamber bu lanet soy hakkında şöyle buyuracaklardır: "Ümeyyeoğulları'ndan aciz bir kadın kalsa dahi İslam'ı bozmaya yeter."

Böyle bir mezalimi, intikamı ve soykırımı tarih elbette kaydetmemiştir… 

Sevgili Peygamberimiz, Hz. Hüseyin Efendimiz daha şehit olmadan önce O'na ağlamış ve yas tutmuştur. Allah Resülü'nün sevgili torunu için ağladığını ve şehadetini haber verdiğini bildiren birçok hadis-i şerif vardır. Hz. Hüseyin'e (a.s.) ağlamak Peygamber Efendimizin bir sünnetidir. Hakim Nişaburî şöyle rivayet etmiştir:

"Ümm-ül Fazl Resûlullah'ın (s.a.a) yanına gelerek "Ey Allah'ın Resulü, dün kötü bir rüya gördüm" dedi. Peygamber ne gördüğünü sorunca, Ümmül Fazl "Çok kötü bir rüya gördüm. Sanki senin bedeninden bir parça kesilip benim eteğime bırakılıyordu" diye anlattığında, Resûlullah (s.a.a) "Çok iyi bir rüya görmüşsün" dedi. "İnşallah kızım Fatıma yakında bir erkek çocuğu dünyaya getirecek ve o çocuk da senin eteğinde büyüyecek."

Böyle de oldu. Hz. Fatıma, Hüseyin'i dünyaya getirdi ve onun dadılık iftiharını bana verdiler. Bir gün Hüseyin'i Resûlullah'ın (s.a.a) yanına götürdüm ve onun kucağına verdim. Aniden Hz. Peygamber'in yüzünü diğer tarafa çevirerek ağladığını gördüm. "Ya Resûlallah, annem-babam sana feda olsun; size ne oldu? (Niçin ağlıyorsunuz?)" diye sorduğumda şöyle buyurdu:

"Cebrâil şimdi yanıma gelerek, ümmetimin bu çocuğumu öldüreceğini bana haber verdi. Cebrâil'e "Bu çocuğumu mu (öldürecekler)?" diye sorduğumda, "Evet" dedi. Daha sonra Hüseyin'in katligâhından kan renginde bir avuç toprak bana getirdi."

Ümm-ül Fazl devamında şunları ekledi: "Cebrâil bir grup melekle kanatları açık bir halde Resûlullah'ın (s.a.a) yanına gelip, hepsi Hz. Hüseyin'in musibetine ağladılar. Cebrâil, Hz. Hüseyin'in şehit düşeceği yerin toprağından bir avuç getirmişti ki etrafa misk kokusu saçıyordu. Bu toprağı Peygamber'e verdiğinde, "Ey Allah'ın Habibi, bu oğlun Hüseyin'in üzerinde şehit düşeceği topraktandır. Allah'ın rahmetinden uzak düşen bir grup Kerbela denen yerde oğlunu şehit edeceklerdir" dedi. Hz. Peygamber de "Ey benim dostum Cebrâil, benim ve kızım Fatıma'nın oğlunu katleden grup acaba kurtuluşa erer mi?" diye sordu. Cebrâil "Hayır, Allah onları (bu yaptıklarından sonra) birbirlerine düşürecek ve ömür boyu kalp ve dilleri arasında ayrılık ve nifak bırakacaktır" dedi."

(Bilindiği kadarıyla bu, İslam tarihinde İmam Hüseyin için Resûlullah'ın evinde düzenlenen ilk yas töreniydi. Dünya, o güne kadar daha yeni doğmuş bir çocuğa sevinç yerine üzüntü duyulmasına, göz aydınlığı yerine ölüm haberi verilmesine ve öleceği yerin toprağı hediye getirilip, ağlanmasına şahit olmamıştı. Demek ki Hz. Hüseyin'in doğum günü, Allah indinde başka bir özellik taşıyordu. Allah, bu günü Resûlullah'a (s.a.a) ve onun tertemiz Ehl-i Beyt'ine hüzünlü ve musibetli bir gün kılmıştır.)

Hz. Peygamber; "Hüseyin'in katli mü'minlerin kalbinde asla sönmeyecek bir ateş yakmıştır" buyuracaklardır.

 

Kerbela'yı yalın ayak yürüdüm

Sana geldim can Hüseyin merhaba

Su içmedim yudum yudum kurudum

Sana geldim can Hüseyin merhaba 

 

Ben düşmüşüm erenlerin derdine

Canım kurban Kerbela'nın merdine

Gözlerimle su getirdim yurduna

Sana geldim can Hüseyin merhaba

 

Ferman Baba yalvarıyor Allah'a

Giden canlar geri gelmez bir daha

Ben bilirim suçun yoktu vallaha

Sana geldim can Hüseyin merhaba