Bahar ve şiir

Bu güzel bahar gününde insanın içinden şiir yazmak ve yazılmış şiirleri okumak geliyor. "Ahh aklımdan ölümüm geçer?" mısraını hatırlıyorum, sonra "Yosun muydum, kaya mıydım nasıl unuttular?" mısraı, unutulmak dokunur insana? Sanki bütün güzel şiirler bir çilenin meyvesi olarak yazılmış ya da? Ne bileyim bizim yan yana getirmeyi akıl bile edemediğimiz sözcükleri onlar seçmişler ve kalemlerinden dökülüvermiş mısralar.İşte şairler de bizim gibi insanlardır, bir farkla ki, duygularını düşüncelerini en güzel biçimde paylaşırlar. Bizler gökte uçan bir kuş görürüz onlar ise uçan kuştan, esen rüzgârdan haber sorar ve belki gerçekten bir haber alırlar en sevgiliden.Kimi şiirler moral verir: "Bu sabah mutluluğa aç pencereni/Bir güzel arın dünkü kederinden?" der bir şairimiz. Her keder içinde bir sonraki sevinci ve huzuru saklar sanki? Kara gün kararıp kalmaz der atalarımız. Dualardır belaları def eden, yine sadakalardır ve güzel sözlerdir. Kaldı ki; güzel söz, gülen bir yüz de sadakadır.Her şiirde bir edep bir erkân vardır, olmalıdır. Bizler şiirini okuduğumuz şairin objektifinden bakarız hayata, onun paylaşımını adeta yaşarız, mesela birisi der ki: "Sevdalı değil, kara sevdalıydık." Siz bu satırı okursunuz lakin sahibi yaşamıştır, bazı gerçekleri yaşamadan bilemezsiniz. Fakat bir şeylerin kıyısından, köşesinden haberdar olursunuz. Bu bile bir ilimdir. İlim mü'minin yitik malıdır.Seçilmiş ve yan yana getirilmiş iki-üç kelime bir ilim meclisi kurabilir, mesela "Aşk sevgilide yok olmaktır." Derler ki: "İlm-i ledün'e erişmek isteyen aşkı vücudunun, varlığının her zerresinde yaşamalıdır. Tıpkı Leyla'ya verecek kol bulamayan Mecnun misali? Edebiyat edep kökünden gelir, edeptendir." "Veren el alan elden üstündür?" Edebiyatçılar önce alan, sonra veren eldirler. Edebiyat eserleri birer ilim meclisi oluşturabilecek potansiyeli, birikimi taşırlar. İnsanı tanımak için, davranışlarını çözebilmek bu yolla ilmimizi arttırmak için edebi eserleri okumaya ihtiyacımız var?