Resûlullah’ın mübarek damadı

Hz. Ali b. Ebu Tâlib b. Abdulmuttalib, Hicret'ten yirmi üç yıl önce Receb ayının 13'ünde Cuma günü Kâbe'de dünyaya geldi. Peygamberimizin amcasının oğlu ve damadıdır. Hz. Ali, Ehl-i Beyt'tendir.

Hz. Ali hakkında nâzil olan bazı âyetler

1- Şeyh Süleyman Belhî el-Hanefî, Yenabü'l-Mevedde'nin 2. bâbında birçok âlimden şöyle nakletmiştir:

Resûlullah (s.a.v.), Allah'ın emriyle Medine'ye hicret ettiğinde, Emirü'l-Mü'minîn Ali'yi çağırarak şöyle buyurdular: "Benim geceleri üzerime örtüp yattığım yeşil Hazremi kumaşı üzerine örterek Benim yatağıma yat."

Hz. Ali de Resûlullah'ın evini saran müşriklerin yatakta yatanın Ali olduğunu anlamaması için Hz. Peygamber'in buyurduğu şekilde O'nun yatağına yattı. Böylece Resûlullah rahatça müşriklerin arasından sıyrılıp çıktı.

Allah-u Teâlâ, Cebrail ve Mikail'e, "Ben sizin aranızda kardeşlik tesis ettim. Şimdi birinizin ömrü diğerinden kesinlikle fazladır. Sizden hanginiz ömrünüzün çokluğunu diğerine bağışlamaya hazırdır?" buyurduğunda, arz ettiler ki: "Allah'ım, bu bir emir midir, yoksa ihtiyari midir? (tercih hakkı var mıdır?)"

Allah-u Teâlâ, "ihtiyaridir" buyurdu.

Bunun üzerine onlardan hiçbirisi irade ve ihtiyarla ömrünün fazla olan süresini diğerine bağışlamaya razı olmadı. Bu sırada Allahu Teâlâ onlara şöyle hitap etti:

"Ben velim olan Ali'yle, nebim olan Muhammed'in arasında kardeşlik tesis ettim. Ali, kendi hayatını Peygambere feda etmeyi tercih ederek canıyla O'nu korumak için, O'nun yatağında yattı. Yeryüzüne inin, O'nu düşmanların şerrinden koruyun."

Melekler hemen yere indiler. Cebrail, Ali'nin başucuna, Mikail ayakucuna oturdu ve Cebrail şöyle dedi: "Tebrikler olsun, tebrikler olsun sana ey Ebu Tâlib'in oğlu! Allah Seninle meleklerine karşı iftihar ediyor."

Bu sırada, Bakara Sûresi'nin 207. âyeti Resûlullah'a nâzil oldu. Âyet şudur: "İnsanlardan öylesi vardır ki, canını Allah'ın hoşnutluğunu elde etmek için satar. Allah kullarına karşı rauftur, çok merhametlidir."

2- Mübahale Âyeti:

Resûl-i Ekrem, Necran Hıristiyanlarını İslâm'a davet ettikten sonra, onların büyük âlimlerinden olan Seyyid, Akıb, Casilik, Alkame ve 70 kişiyi aşkın bir grup, üç yüz kişiye ulaşan takipçileriyle beraber Medine'ye geldiler.

Resûlullah ile yaptıkları birkaç ilmî münazarada, sabit ve muhkem delillerle gereken cevapları alarak yenilgiye uğradılar.

Zira Resûlullah'ın delilleri, onların elinde bulunan güvenilir kitaplardandı. O kitaplarla kendi haklılığını, Hz. İsa'nın Hz. Peygamberin alamet ve nişaneleri hakkında söylediği sözleri ve zuhur edeceği ile ilgili olarak haber verdiğini onlara anlattı.

Hıristiyanlar, Hz. İsa'nın verdiği haberlere göre böyle bir zuhurun bekleyişi içindeydiler. Buna göre O (Resûl) deveye binmiş halde (Mekke'de bulunan) Faran dağlarından zâhir olacak, İyr ve Uhud (Medine) arasında hicret edecektir. Hz. Resûlullah'ın delilleri öyle güçlüydü ki, teslim olmaktan başka çareleri yoktu.

Ancak makam ve mevki sevgisi onların teslim olmasına engel oluyordu. Onlar İslâm'ı kabul etmediklerinden Resûlullah, Allah'ın emri üzerine doğrunun yalancıdan ayırt edilmesi için onlara mübahale (karşılıklı beddua) yapılması önerisinde bulundu.

Rivâyete göre; Resûlullah, Kendisine inen ve onları mübahaleye davet eden âyeti okudu.

Âyet şöyledir: "Artık Sana gelen bunca ilimden sonra onun hakkında Seninle çekişip tartışmalara girişirlerse, de ki: Gelin oğullarımızı ve oğullarınızı, kadınlarımızı kadınlarınızı, canlarımızı ve canlarınızı çağıralım sonra karşılıklı lanetleşelim de Allah'ın lanetini yalan söyleyenlerin üzerine kılalım." 

Hıristiyanlar da bu öneriyi kabullenip, bu işin yarına bırakılmasını söylediler. Hz. Peygamber de bunu kabul etti.

Belirtilen gün olan ertesi gün, Hıristiyanların hepsi, yetmişten fazla âlimin eşliğinde Medine'nin çıkışında, Resûlullah'ın çok büyük ve kalabalık bir toplulukla onları yıldırmak ve korkutmak için geleceğini bekliyorlardı.

Aniden Medine kalesinin kapısı açıldı. Resûlullah; sağında bir genç, solunda hicaplı bir kadın, ön tarafında ise iki çocuk olduğu halde gelerek, Hıristiyanların karşısındaki bir ağacın altında oturdu. Bunların dışında kimse onlarla birlikte gelmemişti.

Hıristiyanların en bilgini olan piskopos, mütercimlere, Muhammed (s.a.v.) ile gelenlerin kim olduklarını sordu.

Mütercimler, "O genç damadı ve amcasının oğlu Ali b. Ebu Tâlib'dir, o kadın O'nun kızı Fâtıma, iki çocuk ise O'nun torunları ve kızının evlatları olan Hasan ve Hüseyin'dir" dediler.

Piskopos bu durumu görünce Hıristiyan âlimlere şöyle dedi: "Bakınız, Muhammed nasıl da mutmain bir halde en yakınlarını, evlatlarını ve en çok sevdiği azizlerini mübahaleye getirip onları belaya maruz bıraktı.

Allah'a and olsun ki, eğer O'nun tereddüdü veya korkusu olsaydı, asla onları getirmez ve mübahaleden vazgeçerdi veya en azından ailesinden olan sevdiklerini bu hadiseden uzak tutardı.

O'nunla mübahale yapmamız kesinlikle doğru değildir. Eğer Rum Kayseri'nden korkmasaydım O'na iman ederdim. Öyleyse O'nun isteklerini kabullenerek anlaşıp, şehrimize dönelim."

Onların hepsi, "Söylediklerin doğrudur" deyip piskoposu tasdik ettiler. Daha sonra piskopos, Hz. Peygamber'e, "Biz Seninle mübahale yapmıyor, anlaşmak istiyoruz" dedi.

Hz. Peygamber de onların bu teklifini kabul etti.

Resûlullah bunun üzerine şöyle buyurdu: "Canımı elinde tutan Allah'a and olsun ki, azap ve bela Necranlıların başları üzerinde dolaşıyordu, eğer lanetleşmeye kalkışsalardı maymun ve domuz şekline dönüşürlerdi. Bütün vadi ateşle dolar ve Allah bütün Necran ehlini yok ederdi." (Prof. Dr. Haydar Baş Hz. Zeynep ve Hz. Masume eserinden)