Hz. Peygamber’in (s.a.v.) kılıçlarından haber vermesi

İmam Bâkır şöyle buyurmuştur: "Allah-u Teâlâ, Hz. Muhammed'i (s.a.v.) beş kılıçla göndermiştir.

O kılıçlardan üç tanesi, kınından çıkmıştır ve savaş ağırlığını atmadıkça (yani savaşlar sona ermedikçe) kınlarına konulmayacaklardır.

Savaş da güneş batıdan doğmadıkça (Hz. Mehdi (a.s.) zuhur etmedikçe) sona ermeyecektir.

Ancak güneş batıdan doğunca artık bütün insanlar emniyet içerisinde olacaktır. Artık o gün, '. Önceden iman etmeyenin veya imanı varken hayır bir iş yapmayanın imanı fayda etmez..." 

Bir kılıç da, kınında hazır bulunan kılıçtır. Diğeri ise kınındadır; çıkarılması başkasıyla hükmü ise bizimledir. Kınından çıkmış olan üç kılıç şunlardır: Birinci kılıç, Arap müşriklerinin üzerine çekilmiş olan kılıçtır.

Allah buyuruyor ki: 'Haram aylar çıkınca müşrikleri bulduğunuz yerde öldürün, onları yakalayıp hapsedin, her gözetleme yerinde onları bekleyin.' 

'Eğer tevbe eder, namaz kılar ve zekât verirlerse, artık onlar sizin din kardeşlerinizdir...'

Bu gruptan öldürülme veya iman etmekten başka bir şey kabul olunmaz. Resûlullah'ın (s.a.v.) bıraktığı sünnet üzere, onların malları ganimet alınır ve çocukları esir edilir. Zira Resûlullah (s.a.v.) onlardan esir almış, affetmiş veya fidye kabul etmiştir.

İkinci kılıç ise, ehl-i zimmetin üzerine çekilmiş kılıçtır. Allah-u Teâlâ bu konuda şöyle buyurmuştur: 'İnsanlara güzel söz söyleyin.' 

Bu ayet ehl-i zimmet hakkında inmişti. Daha sonra diğer bir ayet inerek bu ayeti neshetti. 'Kendilerine kitap verilenlerden Allah'a ve ahiret gününe inanmayan, Allah'ın ve Resûlünün (s.a.v.) haram kıldığını haram tanımayan ve hak dini (İslam'ı) din edinmeyenlerle boyunlarını büküp kendi elleriyle cizye verene kadar savaşın.' 

Onlardan her kim İslam ülkesinde olursa, cizye vermek veya öldürülmekten başka bir yolu yoktur. Onların malları ganimet ve çocukları ise esir alınır.

Cizye vermeyi kabul ettiklerinde, onları esir almak haram, malları muhterem ve onlarla evlenmek de câiz olur. Ama onlardan her kim darü'l-harbde olursa (Müslümanlarla anlaşma yapmamış küfür ülkesinde olursa), onları esir etmek, mallarını ganimet almak bize helaldir.

Onlarla evlenmek ise câiz değildir. Darü'l-İslam'a girerek cizye vermek veya öldürülmekten başka onlardan hiçbir şey kabul olunmaz.

Üçüncü kılıç ise, Türk, Deylem ve Hazar müşrikleri gibi Acem müşriklerinin üzerine çekilmiştir. Allah-u Teâlâ, Muhammed süresinin evvelinde o kâfirlerin macerasını naklettikten sonra şöyle buyuruyor:

'(Kâfir olanlarla karşı karşıya geldiğiniz zaman) hemen boyunlarını vurun; sonunda onları iyice bozguna uğratıp, zafer kazanınca da artık bağı sımsıkı tutun. Bundan sonra ya bir lutuf olarak, ya da bir fidye (karşılığı bırakın onları) öyle ki, savaş ağırlıklarını bıraksın.' 

Lütuftan maksat, esir aldıktan sonra onları serbest bırakmaktır. Fidyeden maksat da, onlarla Müslümanların, aralarındaki savaş esirlerini, mübadele ile serbest bırakmaları için yaptıkları anlaşmadır. İşte, bunlar o kimselerdir ki, öldürülmek ve İslam'ı kabul etmekten başka onlardan hiçbir şey kabul olunmaz. Ve darü'l-harbde oldukları müddetçe de onlarla evlenmek câiz değildir.

Kınında hazır olan kılıç ise, bağilerin (yani hak olan imama karşı baş kaldıran kimselerin) üzerine çekilmiştir. Allah-u Teâlâ, buyuruyor ki: 'Mü'minlerden iki topluluk birbirleriyle savaşırlarsa, hemen aralarını bulup düzeltin. Biri diğerine haksızlıkla saldırıda bulunacak olursa, artık haksızlıkla saldırıda bulunanla, Allah'ın emrine dönünceye kadar savaşın.' 

Bu ayet indiğinde Resûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu: 'Benim Kur'an'ı tenzili (zâhirine amel etmek üzere) üzere savaştığım gibi, sizlerden bazıları da Benden sonra Kur'an'ın tevili üzere savaşacaktır.'

Resûlullah'a (s.a.v.), 'O kimdir?' diye sorduklarında, 'Ayakkabısını yamayandır' buyurdular. Bu sözle Emirü'l-Mü'minin'i işaret ediyordu. Çünkü İmam Ali (a.s.), o esnada ayakkabısını yamıyordu.

Ammar ibn Yâsir, Sıffin Savaşı'nda şöyle diyordu: 'Ben bu bayrakla üç defa Resûlullah (s.a.v.) ile birlikte savaştım ve bu dördüncüdür. Allah'a and olsun ki, eğer (Muaviye'nin ordusu), bizi Hece- re (Bahreyn) hurmalıklarına kadar geri püskürtse, yine kendimizin hak ve onların da bâtıl olduğuna şüphe etmeyiz.'

Emirü'l-Mü'minin Ali'nin (a.s.) onlar hakkındaki tavrı, Resûlullah'ın (s.a.v.), Mekke'yi fethettiği gün Mekke halkına olan tavrı ve siyreti gibiydi; zira Hz. Resûlullah (s.a.v.) onların çocuklarını esir almadı ve 'Kim evine girip kapısını kapatır, silahını yere bırakırsa emandadır' buyurdu.

Nitekim, Hz. Emirü'l-Mü'minin Ali (a.s.) da Basra Savaşı'nda şu çağrıda bulundu: 'Çocukları esir almayın, yaralıyı öldürmeyin ve firar edeni takip etmeyin. Kim evinin kapısını kapatır, silahını yere bırakırsa emandadır.'

Kınında olan kılıç da, kısas hükmünün kendisiyle uygulandığı kılıçtır. Allah-u Teâlâ buyuruyor ki: 'Cana karşılık can ve göze karşılık göz kısas olunur.' 

Bu kılıcı kınından çıkarmak maktullerin velileriyledir. (Kısas istediklerinde çıkarılır) hükmü ise bizimledir.
İşte bu kılıçlar, Allah-u Teâlâ'nın, Resûlullah'ı onlarla gönderdiği kılıçlardır. Kim onların hepsini veya onlardan birini veya onların sünnet ve ahkâmlarından bazılarını inkâr ederse, Allah'ın (Tebareke ve Teâlâ), Peygamberi (s.a.v.) olan Muhammed'e (s.a.v.) indirdiği şeye kâfir olur." (Prof. Dr. Haydar Baş İmam Muhammed Bakır eserinden)