İbadete sarılacaksın yaşayarak Allah’ı bulacaksın

Cenâb-ı Hak insanoğluna "seni Ben, Bana ibadet et diye yarattım… İbadet emir olduğu için yapılacak, yapıldıkça da insan, Allah'ı tanıyacak, bilecek. Dolayısıyla ibadet bir ilmin sınıfı oluyor, dalı oluyor.

Onun için ben, Allah'ı tanımak istiyorum, bilmek istiyorum şeklinde bir soruyla karşı karşıya gelirsek vereceğimiz cevap, Allah'ı tanıman için kitap değil, makaleler değil. O değil, bu değil.

Ya? İbadete sarılacaksın. Yaşayarak Allah'ı bulacaksın. Bunu biraz açmak lazım. Şimdi, Cenâb-ı Hak insanı yaratırken kendi nefhasından yani kendi ruhundan nefha etti. Ayet-i kerime: "Ve nefahtu fiyhi mirruhi/Ben ona (sana) kendi ruhumdan üfledim"   diyor, Cenâb-ı Hak.

Nefha ettim ve o kendi ruhundan nefha ettiği insanda Allah'tan olan bir cevher var. Müfessirler ruh dediğimiz bu cevhere, "mahlûk" da demiyorlar. "Gölge" diyorlar.

Yani şimdi bizde öyle bir yön var ki, yaratılmış ama çok farklı bir yaratılmış. Allah'ın gölgesi olan bir varlık. Onun için yeri geldi mi dünyanın en azılı güçlerine kafa tutabiliyor.

Yani, o ulûhiyet sıfatlarını bir an yaşadığı zaman Allah Allah bir bakıyorsun insan müthiş bir kâinat oluyor. İçinde muazzam bir evren saklı bulunuyor. Galaksiler topluluğu şu üzerinde yaşadığımız dünya insanı bu küçük maket dediğimiz insanın iç tabiatında meknuz bulunuyor. Gizli bulunuyor.

Şimdi buradan da anlıyoruz ki o nefha ettiği ruha, Allah muhatap olmuş. Karşısına almış. Sormuş ona: "Ben senin Rabbın mıyım, değil miyim?" "Evet. Ya Rabbi Sen bizim Rabbımızsın."

Şimdi o karşılaşmada insan öyle müthiş bir güzellik, öyle mükemmel bir ses, öyle muazzam güzel bir koku aldı ki, şimdi dikkat ederseniz, biz insan olarak hem güzel sese, hem güzele bu ne cinsinden olursa olsun bu insan nevinden olabilir nebatat yani, bitkiler yönünden olabilir, hayvanlar nevinden olabilir güzel olsun da.

Fakat bilhassa insanın güzel dediğimiz varlıklar olduğu zaman o cazibe direk olarak onu Allah'a taşıyor. Allah'a götürüyor. O mutlak varlık olmadığı için Allah olmadığı için de tamam bu bana O'nu hatırlattı ama içinden geriye dönüş başlıyor.

Yeni bir arayışa giriyor. Şimdi, yeni bir şarkı çıkar, türkü çıkar. Hepimiz meylederiz hoşumuza gider. Dinleriz, çok hoşlanırız. İşte bir aydı, iki aydı, üç aydı modası geçer diyelim yenisini ister niye?

O bir hatırlatma o güzeli hatırlatma onunla kendisini oyalama ama asıl burada ruhun aradığı Allah. Onu arıyor. Onu neyle buluyoruz biz? O kokuydu, güzellikti, güzel sesti. Neyle buluyoruz? İbadet…

Beni, zikrettiğin zaman ben hemen döner sana cevap veririm. Ben de seni zikrederim. Şimdi, düşünebiliyor musun? Allah'ı zikrediyorsun, ibadet nasıl bir ilim? Allah'ı bilme ilmi.

Allah'ı zikrediyorsun, belki en başta büyük bir gaflettesin. İşin farkında değilsin. "Allah, Allah." Allah Allah! Sende bir değişiklik oluyor. Bambaşka bir atmosfere giriyorsun. Bazen işte o koku dediğimiz kokuyu alıyorsun. Sanki o sesi duyuyorsun.

Tanıma dönemi başlıyor. Şimdi bu tanıma bu kokuyu alma güzeli seyretme kendi içindeki ben ile paralel gidiyor.

Bu benin de, nefis dediğimiz varlığın da, kendine özel bir yapılanması var. Şimdi o benin bir inkâr ciheti var. Devamlı inkâr eder. İlk başta o noktadasın. Oradan yola çıkarken pek bir şey anlamazsın.

İkincisinde; "Acaba bu doğru mu? Hakikaten bu var mı?" Kendi kendine pişmanlık duyarsın. Güzel doğru yolda yürümeye başlarsın, yine cayarsın. Yine geriye dönersin.

Yani, iyilik yaparsın sonra tekrar kötülüklere geriye dönersin. Bunun ötesinde yola devam ettiğinde o sesten, o güzel kokudan, o güzel cemalden sana sinyaller gelmeye başlar.

Yani o nefis artık emmâreden levvâmeye. Levvâmeden mülhimeye. Katmerler azalıyor. Perdeler kalkıyor, yavaş yavaş arkasındaki en büyük gücün varlığını hissetmeye başlıyorsun mülhimede. "Yahu" diyorsun "hakikaten dünya biz buraya başıboş olarak gelmedik." (Prof. Dr. Haydar Baş Ramazan sohbetlerinden)