Allah sevgisine akılla değil kalp ile erişilir

Bir defa iman, akıl işi değildir. Oradan yola çıkalım. Yani matematik problemi değil ki iki çarpı iki eşittir dört diyesin. Akılla beraber imani konular ispat edilmez. Ama aklın rolü yok mu? Elbette var. Akıl seni o kapıya getirir. Oradan ötesi gönül işidir. İman, kalp işidir. Kalp ile tasdik, dil ile ikrardır. O güne kadar hep aklı ile yola çıkanlar, Mevlana'nın dediği gibi merkeplerini çamura saplamışlar.İnsan sadece bu tabiatın hadiselerini yaşayan bir varlık değil. Kalp aleminde de, kalp dünyasında da o dünyayı yaşayan bir varlıktır. Yani iki yönü, mana yönü ve madde yönü olan bir varlıktır. Aslında insan maneviyatı çok daha ağırlıklı olan bir varlıktır. Ruhi cevheri ile beraber o tarafı seyreder. O tarafın malıdır. Bedeni kalıbıyla da bu tarafın malıdır. Eğer biz ruhun gözünü, kulağını cilalar, açarsak her zaman o maneviyat alemini seyrederiz.Bir gün sahabeden Hz. Hanzala, Hz. Ebubekir': "Ya Ebubekir! Hanzala münafık oldu" diyor. "Niye?" diye soruyor Hz. Ebu Bekir. "Resulullah'ın huzurunda Allah'ı görür gibi oluyorum. Cennet'i görür gibi oluyorum. Cehennemi yaşar gibi oluyorum. Dışarı çıkıyorum. Ne hale geliyorum. Hiçbir şey yok bende" cevabını veriyor Hz. Hanzala. Hz. Ebubekir Efendimiz kendine bakıyor. "Ya Hanzala! Durum benim için de aynı. Gel, Peygamber'e gidelim. Durumu soralım" diyor.Peygamberimize geliyorlar. Allah'ın Sevgilisi diyor ki; "Ya Ebabekir! O halleriniz doğrudur. Şu andaki halleriniz de doğrudur. Zaten bu halleriniz benim meclisimde olur. Allah'ı görmek gibi olmanız, görür halde olmanız, cenneti müşahede eder gibi olmanız, cehennemi müşahede eder gibi olmanız benim meclisimde olur. Şayet bu haller sizde devam etse idi şu anda sokakta yürür iken meleklerle sohbet ederdiniz." Demek ki iman olayı bir kalp işidir, kalp boyutludur. Öyle problem gibi anlatılan mesele değildir.